Kush e gjuajti atë domaten e parë fat-vulosëse që i dha rrugë revolucionit "La Tomatina"? Ç'është e vërteta, askush s'e di. Ndoshta qe një rebelim kundër Francisko Frankos, ose një karnaval që doli duarsh. Sipas versionit më të njohur të ngjarjes, gjatë festivalit "Los Gigantes" të 1945-ës (paradë marionetash gjigante prej shtresash të ngjitura letre), vendasit po orvateshin të inskenonin një sherr për të tërhequr pak vëmendje. Meqë qëlluan pranë një qerreje me perime, nisën të flakëritnin domate të pjekura. Në valle u futën dhe shikues naivë, derisa skena përshkallëzoi në një batërdi masive frutash në fluturim. Nxitësve iu desh të dëmshpërblenin shitësit e domateve, po kjo nuk i ndali përsëritjet e të tjera luftërave me domate, as edhe lindjen e një tradite të re.

Nga frika e një përshkallëzimi të pabindur, organet kompetente vunë në zbatim, zbutën dhe rivunë një varg ndalimesh në vitet 50. Në 1951-shin, vendasit që shpërfillnin ligjin u rrasën në burg deri kur thirrjet e publikut kërkuan për lirimin e tyre. Pafytyrësia më e famshme ndaj ndalimeve të domateve ndodhi në 1957-ën, kur përkrahësit zhvilluan një funeral përqeshës domatesh, ku nuk munguan arkivoli dhe kortezhi. Pas vitit 1957, pushteti vendor vendosi të lëshonte pe, vuri një dorë rregullash të reja dhe e përqafoi traditën e krisur.

Megjithëse domatet zënë vendin kryesor, është java e festimeve ajo që çon drejt përballjes finale. Është një festë për shenjtët mbrojtës të Bunjolit, Virgjëreshës Mari dhe Shën Luigj Bertrandit, me parada rrugëve, muzikë dhe fishekzjarre në stilin e hareshëm spanjoll. Për të marrë fuqi për sherrin në vijim, në vigjiljen e betejës shërbehet një paejë fenomenale, duke reklamuar një pjatë ikonike valenciane me oriz, fruta deti, shafran dhe vaj ulliri.

Sot ky festival i shfrenuar e ka një farë rendi. Organizatorët kanë arritur deri aty sa, posaçërisht për ngjarjen e përvitshme, të kultivojnë një varietet të veçantë domatesh që s'futen në gojë. Kremtimet nisin rreth orës 10 paradite kur pjesëmarrësit garojnë për të shtënë në dorë një proshutë të ngulur majë një huri tërë lyrë. Shikuesit i lagin ngjitësit me zorra uji teksa këndojnë e kërcejnë rrugëve. Kur kambana e kishës lajmëron mesditën, kamionë të mbushur dëng me domate vrullojnë në qytezë, ndërkohë që brohoritjet "Do-ma-te, do-ma-te!" arrijnë kulmin.

Paskëtaj, me gjëmimin e një topi uji, ngjarja kryesore zë fill. Ky është sinjali për zdërlaqjen dhe lëshimin e domateve në sulme të gjithanshme kundër bashkë-pjesëmarrësve. Hedhësit e domateve nga larg me harkim, vrasësit nga afër dhe gjuajtjet me kyç me rreze të mesme. Çfarëdo teknike të kesh, kur të ketë ardhur fundi, do të dukesh (dhe ndihesh) krejt ndryshe. Afro një orë më vonë, bombarduesve të qullur në domate u mbetet të luajnë në një det salce rrugësh të squllët ku zor se gjendet gjë që t'i përngjasë domates. Një gjëmim i dytë topi sinjalizon fundin e betejës.

Kush e hodhi atë domate të parë profetike që filloi revolucionin La Tomatina? E vërteta është se askush s’e di. Ndoshta ishte një rebelim kundër Frankos, ose një karnavale që doli nga kontrolli. Sipas versionit më të dëgjuar të kësaj historie, në 1945-n gjatë festivalit të Los Gigantes (një paradë me kukulla gjigante prej kartoni), vendasit po përpiqeshin të inskenonin një grindje për të tërhequr vëmendjen. Ndodhi të ishin pranë një karroce perimesh dhe kështu që filluan të gjuanin me domate të pjekura. Në të u përfshinë edhe spektatorët e pafajshëm, deri sa skena u shndërrua në një përleshje masive frutash fluturuese. Shkaktarët e saj u detyruan t’i paguanin shitësit e domateve, por kjo nuk e ndaloi përsëritjen e betejave të tjera me domate ... dhe lindjen e një tradite të re.

Autoritetet, të frikësuara nga ndonjë acarim i pakontrollueshëm i situatës, i ndaluan, i lejuan disi dhe më pas i ndaluan përsëri në vitet 1950. Në vitin 1951, vendasit që kundërshtonin ligjin u burgosën, deri sa protestat e publikut kërkuan lirimin e tyre. Reagimi më i famshëm kundër ndalimit të domateve ndodhi në 1957-n kur kundërshtarët mbajtën një funeral ironizues të domateve, me qivur e me kortezh. Pas 1957-s, pushteti lokal vendosi që të përshtatej, vendosi disa rregulla dhe e pranoi traditën e çmendur.

Megjithëse janë domatet ato që qëndrojnë në plan të parë, një javë e tërë me festime i paraprin betejës përfundimtare. Është një kremtim i shenjtorëve mbrojtës të Buñolit, i Virgjëreshës Mari dhe i Shën Luis Bertrandit, me parada në rrugë, me muzikë e fishekzjarrë në stilin e hareshëm të spanjollëze. Për t’ju dhënë forcë për ndeshjen e pashmangshme, në prag të betejës shërbehet një paella epike, një gatim tipik valencian me oriz, me ushqime deti, shafran e me vaj ulliri.

Sot, në këtë festival të pafre janë vënë disa masa për mbajtjen e rregullit. Organizatorët kanë shkuar deri aty sa të kultivojnë një varietet të veçantë domatesh jo të ngrënshme vetëm për këtë rast të përvitshëm. Festimet nisin rreth orës 10 të mëngjesit kur pjesëmarrësit garojnë për të kapur një proshutë në një shtyllë të lyer me dhjamë. Ndërkohë spektatorët i lagin kacavjerrësit me zorrë me ujë dhe këndojnë e kërcejnë në rrugë. Kur bie kambana e kishës në mesditë, kamionët e mbushur me domate hyjnë në qytet ndërsa brohoritjet "To-ma-te, to-ma-te!" arrijnë kulmin.

Më pas, me lëshimin e ujit me presion, fillon pjesa kryesore. Kjo është drita jeshile për t’i shtypur dhe për të gjuajtur me domate në sulme të përgjithshme kundër pjesëmarrësve të tjerë. Gjuajtës domatesh në largësi, vrasës në distancë të afërt dhe gjuajtje me hark me rreze të mesme. Cilado qoftë teknika jote, kur të ketë përfunduar, do të dukesh (dhe do të ndjehesh) shumë ndryshe. Afro një orë më vonë, bombarduesit e qullur në domate i lënë të luajnë në një det salce të zbutur nëpër rrugë ku pak gjëra i ngjajnë tani domateve. Një lëshim i dytë i ujit me presion sinjalizon fundin e betejës.

Kush ishte vallë personi që qëlloi me atë domaten e parë fatkeqe, e cila u bë shkak për shpërthimin e revolucionit të domates ''La Tomatina''? E vërteta është se askush nuk e di. Ka mundësi të ketë nisur si një kryengritje ndaj regjimit fashist të diktatorit Franko ose thjesht si një karnavale që doli jashtë kontrollit. Sipas versionit më popullor të historisë, gjatë festivalit të ''Los Gigantes'' (një paradë gjigante e kukullave prej letre), të vitit 1945, banorët e zonës dëshironin të organizonin përleshje në publik për të tërhequr vëmendjen. Ajo nisi mbi një karrocë me perime, të ndodhur aty pranë, teksa pjesëmarrësit nisën të godasin me domate të pjekura. Në to u përfshinë edhe spektatorë të pafajshëm, derisa situata u shndërrua në një përleshje masive me fruta që fluturonin gjithandej. Nxitësve të përleshjes iu desh të dëmshpërblejnë shitësit e domateve, por ky fakt nuk pengoi kurrsesi vazhdimësinë e luftërave të tjera me domate dhe lindjen e një tradite të re.

Të frikësuar për ndonjë përshkallëzim të pakontrollueshëm të situates, autoritetet e miratuan me ligj, u qetësuan dhe më pas, në vitet 1950, ndërmorën një sërë masash ndaluese. Në vitin 1951, banorët e zonës që nuk respektonin ligjin dënoheshin me burgim, gjë që zgjati deri në shpërthimin e një proteste publike që bënte thirrje për lirimin e tyre. Akti më i famshëm i pafytyrësisë të masave ndaluese për domatet ndodhi në vitin 1957, kur ithtarët e tyre organizuan një ceremoni mortore të domates, në mbyllje të së cilës formuan një kortezh me arkivol. Pas vitit 1957, qeveria lokale vendosi t'i përshtatej situatës, vendosi disa rregulla dhe priti krahëhapur këtë traditë të krisur.

Megjithëse epiqendra e traditës janë domatet, festimet një javore vazhdojnë deri në shfaqjen finale. Këto festime janë një kremtim ndaj shenjtorëve mbrojtës të fshatit Bunol, Shën Mërisë dhe Shën Luiz Bertrandit, me parada nëpër rrugë, muzikë dhe hedhje fishekzjarresh sipas stilit gazmor spanjoll. Për t'u përgatitur fizikisht për betejën e afërt, në prag të saj serviret pjata epike ''Paella'', e cila portretizon një ushqim tradicional të Valencias, të përgatitur me oriz, fruta deti, shafran dhe vaj ulliri.

Në ditët e sotme, për këtë festival të çliruar nga prangat janë vendosur disa rregulla me qëllim ruajtjen e rendit. Madje, organizatorët kanë arritur deri në kultivimin e varieteteve të veçanta të domateve pa shije, vetëm e vetëm për këtë eveniment vjetor. Festimet fillojnë rreth orës 10 të mëngjesit, kur pjesëmarrësit nisin garën për të kapur një copë proshutë të vendosur në një shtyllë të rrëshqitshme. Spektatorët lagin me ujë pjesëmarrësit në përleshje, teksa këndojnë dhe kërcejnë nëpër rrugë. Në mesditë, me të rënë kambanat e kishës, kamionët e ngarkuar me domate i drejtohen qytetit, teksa brohoritjet që thërrasin ''to-ma-te, to-ma-te'' arrijnë kulmin.

Më pas vijon hapja e çezmave të një autoboti që shënon edhe fillimin e evenimentit kryesor. Kjo ndez dritën jeshile për të filluar shtypjen e domateve dhe betejën e goditjeve me to me shënjestër miqtë pjesëmarrës. Hedhje domatesh në largësi, goditje të drejtpërdrejta ballë për ballë dhe goditje në largësi mesatare duke hapur krahët. Cilado qoftë teknika juaj, deri në momentin që do mbarojë gjithçka, pamja juaj (dhe ndjesitë që do të përjetoni) do të ndryshojnë krejtësisht. Rreth një orë më pas, bombarduesit e zhytur në salcë domatesh mbeten të luajnë nëpër rrugët që “notojnë’’ në një det salce, ku vështirë se të zë syri diçka që ngjason me domate të mirëfilltë. Një autobot i dytë hap çezmat duke sinjalizuar kështu edhe përfundimin e përleshjes.

Cili ishte ai që gjuajti me domaten e parë dhe i dha fill revolucionit të quajtur "La Tomatina"? Në të vërtetë askush nuk mund ta dijë përgjigjen. Ndoshta ishte një kryengritje ndaj Frankos apo një festë karnevalesh që shkoi përtej caqeve të saj. Duke u mbështetur në versionin më të dëgjuar të kësaj historie, në festivalin e Los Gigantes (një paradë me kukulla prej letrash gjigande) të vitit 1945, disa vendas po përpiqeshin të tërhiqnin qendrën e vëmendjes tek ata nëpërmjet një marifeti. Ata qëlluan të gjendeshin pranë një letre që paraqiste një perime dhe nisën ta gjuanin atë me domate. Disa pjesëmarrës të tjerë, të pafajshëm u përfshinë në këtë gjest derisa kjo gjetje u përshkallëzua në një ndeshje të madhe frutash fluturuese. Nxitësve të gjithë kësaj ju desh që të paguanin shitësit e domateve më pas, por ky fakt nuk e pengoi përsëritjen e betejës së domateve dhe zanafillën e një tradite të re.
Në vitin 1950 autoritetet vendase si pasojë e një përshkallëzimi të gjendjes që mund të dilte jashtë kontrollit, morën masa të rrepta kundër fenomenit, të cilat u hoqën dhe u rivendosën sërish. Në vitin 1951, vendasit të cilët nuk e respektonin ligjin, dënoheshin me burgim deri kur populli kërkonte çlirimin e tyre. Pushteti lokal pas vitit 1957, mori vendimin që të përballej me situatën, të caktonte disa rregulla dhe të kufizonte traditën e çuditëshme.
Një javë plot me festa vendosën në qendër të vëmendjes këtë betejë me domate. Festimet përkujtimore të patronit të shenjtë Buñol, Marias së Virgjër dhe shën Luis Bernardit u ngritën rreth paradës, muzikës dhe fishekzjarreve sipas harmonisë festive spanjolle. Për të penguar një "luftë", u shërbye një paella madhështore e cila përfaqëson një pjatë valenciane plot me oriz, fruta deti, shafran dhe vaj ulliri.
Në ditët e sotme këtij festimi pa kufij i janë caktuar disa rregulla. Organizatorët kanë arritur deri aty sa të mundësojnë kultivimin e një lloj domateje tejet pa shije enkas për ngjarjen e përvitshme. Festimet nisin aty rreth orës dhjetë në mëngjes, atëherë kur pjesëmarrësit garojnë për të kapur një proshutë të vendosur në majë të një shkopi të yndyrosur. Spektatorët i spërkasin vrapuesit me ujë teksa këndojnë e kërcejnë nëpër rrugë. Kur këmbana e kishës shënon orën dymbëdhjetë të drekës, kamiona plot me domate vërshojnë në qytet teksa britmat "To-ma-te, to-ma-te" (domate) sa vijnë e shtohen.
Më pas me shpërthimin e një hidranti me ujë merr fill ngjarja e madhe. Kjo është drita jeshile për hedhjen e domateve me goditje të përqendruara tek pjesëmarrësit e rinj. Gjuajtës me qitje të largët, qëllues të mirë në shenjë dhe gjuajtës me qitje mesatare. Sido që të jetë teknika jote, me kalimin e kohës ti do të dukesh (e do të ndihesh) disi ndryshe. Afërsisht pas një ore, sulmuesit e domateve do të gjenden në një rrugë plot me salcë të kuqe teksa kërkojnë të gjejnë domate të tjera për të gjuajtur. Një goditje e dytë e hidrantit shënon fundin e betejës.

Vallë kush e hodhi domaten e parë që filloi revolucionin La Tomatina? E vërteta është se askush nuk e di këtë. Ndoshta ishte nga një rebelim anti-Franco, apo ndonjë karnaval qe doli jashtë kontrolli. Sipas versionit më të popullarizuar të këtij tregimi, gjatë edicionit të vitit 1945 të festivalit Los Gigantes (një paradë me kukulla gjigante nga çulli i letrës), vendorët mundoheshin që të inskenonin një grindje, për të fituar pak vëmendje. Qëlluan të jenë afër një karroceje me perime dhe kështu filluan të hidhnin domate të pjekura. U përfshinë edhe dëshmitarët e pafajshëm dhe kështu e tëra u bë një përleshje masive me fruta. Nxitësit u deshën të kompensojnë shitësit e domateve, mirëpo kjo nuk e ndaloi përsëritjen e mëtutjeshme të përleshjeve me domate – dhe lindjen e një tradite të re.
Duke iu frikuar ndonjë eskalimi të pakontrollueshëm, autoritetet e dekretuan, e zbutën dhe pastaj rikthyen një seri të ndalesave në vitet e 1950-ta. Në vitin 1951, vendorët që nuk e respektonin këtë ndalesë qëndruan nën arrest derisa publiku kërkoi lirimin e tyre. Kundërshtimi më i famshëm kundër ndalesave të domateve ndodhi në vitin 1957, kur ithtarët e mbajtën komplet një varrim të rremë me arkivol dhe me kortezh. Pas vitit 1957, pushteti vendor vendosi që ta pranoj, vendosi disa rregulla dhe kështu përqafoi traditën e çuditshme.
Edhe pse domatet zënë vendin kryesor, kësaj i paraprinë një javë me festa të cilat qojnë në betejën e fundit me domate. Është një festim i shenjtorëve kujdestar të Bunjolit, Marisë së Virgjër dhe Shën Lui Bertrand, me parada në rrugë, muzikë dhe fishekzjarrë në mënyrë festive Spanjolle. Për të mbledhur forcën tuaj për përleshjen e pashmangshme, në natën e betejës shërbehet një paella epike, që përfaqëson një specialitet Valencian me oriz, ushqim deti, shafran, dhe vaj ulliri.
Sot, ky festival i papenguar ka një dozë mase dhe rregulli. Organizatorët kanë shkuar as larg sa të kultivojnë një lloj të veçantë dhe të papërdorshëm të domates, vetëm për ngjarjen vjetore. Aktivitetet festive fillojnë rreth orës 10 në mëngjes kur pjesëmarrësit vrapojnë të grabisin një proshutë të ngulur në maje të një shkopi të yndyrshëm. Të pranishmit ujisin barishtet përderisa këndojnë dhe vallëzojnë në rrugicë. Kur kambana shënon mesditën, kamionët e mbushur me domate hyjnë në qytet, përderisa drithërima e thirrjeve “To-ma-te, to-ma-te!” arrin kulminacionin.
Pastaj, me krismën e një topi të ujit, ngjarja kryesore fillon. Kjo është drita e gjelbër për ndrydhjen dhe lansimin e domateve duke sulmuar bashkë-pjesëmarrësit në të gjitha drejtimet. Hedhësit e largët të domateve, vrasësit nga afërsia, dhe hedhësit në largësi të mesme. Çfarëdo teknike që keni, deri sa gjithçka të përfundoj, ju do të dukeni (dhe do të ndiheni) mjaft ndryshe. Rreth një orë më vonë, bombarderët e ngjyer në domate lihen që të luajnë në detin e një salseje të butë të rrugës me shumë pak mbetje që i përngjajnë domateve. Një krismë e dytë e topit sinjalizon fundin e betejës.

Kush e gjuajti atë domate të parë fatale që nisi revolucionin Tomatina (Domatja)? Të vërtetën askush nuk e di. Mbase ishte një rebelim anti- Francez, apo një karnavale që doli jashtë kontrolli. Sipas versionit më të dëgjuar të kësaj historie, gjatë festivalit te Gjigandëve të 1945 (një parade e stërmadhe me marioneta), banorët lokalë po përpiqeshin të organizonin një përleshje që të tërhiqnin vëmendjen. Ata u gjenden pranë një qerreje me perime dhe filluan të hidhnin domate të pjekura. Kalimtarë të rastësishëm u përfshinë derisa situata u përshkallëzua në një përleshje masive me “fruta fluturuese”. Inisiatorëve të përleshjes ju desh të paguanin shitësit e domateve, por kjo nuk e ndaloi intensifikimin e përleshjes me domate dhe lindjen kështu të një tradite të re.
Të frikësuar nga një përshkallëzim i pakontrolluar, autoritetet miratuan, dhe rivendosën një sërë dekretesh në vitet 1950. Në 1951, vendasit që thyenin ligjin burgoseshin deri sa shumë protesta publike kërkonin lirimin e tyre. Ironizimi më injorues që u bë për dekretet e dala për domatet ndodhi në vitin 1957, kur ithtarët mbajtën një funeral qesharak domatesh të improvizuar me një arkivol dhe kortezh.Pas 1957, qeveria lokale vendosi ti përshtatet situatës duke vendosur në vendin e duhur disa rregulla dhe përqafoi traditën e lindur nga Revolucioni Tomatina.
Edhe pse domatet janë në qendër të vëmendjes, java e festimeve të përcjell ne festimin përfundimtar. Eshtë një festim i shenjtërve të Bunolit, Virgjëreshës Mari, dhe Shën Luis Bertrand me parada rruge, muzikë, fishekzjarre në mënyrën gazmore Spanjolle. Për të fituar fuqi për përleshjen e afërt, një Paella madhështore shërbehet në vigjilje të betejës duke prezantuar kështu gatesën ikonë Valenciane me oriz, ushqime deti, shafran, dhe vaj ulliri.
Në ditet e sotme, ky festival i shpenguar ka njëfarë rregulli. Organizatorët kanë shkuar aq larg sa të kultivojnë një lloj të veçantë domateje, jo shumë të këndëshme, posaçërisht për këtë ngjarje vjetore. Festimet fillojë rreth orës 10:00 paradite kur pjesëmarrësit garojnë për të rrëmbyer një copëz proshutë të fiksuar në majë të një shtylle rrëshqitëse. Spektatorët lagin garuesit me ujë ndërsa kërcejnë e këndojnë nëpër rrugë. Kur këmbana e kishës lajmëron mesditën, kamionë të tejmbushur me domate ecin nëpër qytet, ndërsa thirrjet "Do-ma-te, do-ma-te!" arrijnë kulmin.
Pastaj, me lëshimin e ujit me presion nga një top uji, eventi kryesor fillon. Ky është sinjali për fillimin e shtypjes dhe hedhjes së domateve në sulmet gjithpërfshirëse kundër pjesëmarrësve të tjerë. Gjuajtës domatesh në distancë, vrasës pa shënjester , dhe të shtëna fiksuese jo të fuqishme. Cilado qoftë teknika juaj, kur koha mbaron, ju do të dukeni dhe ndiheni shumë ndryshe. Afërsisht një orë më vonë, gjuajtësit të përlyer me domate lihen të luajnë në një det salce rrëshqitëse të gjendur nëpër rrugë e cila nuk ngjan fare me një domateje normale. Nje gjuajtje e dyte e topit sinjalizon mbarimin e betejes.

Kush e hodhi domaten e parë fatkeqe, e cila nisi revolucionin “La tomatina”? Realisht asnjeri nuk e di. Ndoshta ishte një rebelim kundër Frankut ose një karneval që doli jashtë kontrollit. Sipas versionit më të famshëm të historisë, gjatë festivalit “Los Gigantes” të vitit 1945 (a giant paper mâché puppet parade), vendasit kërkuan të organizonin një betejë për të fituar pak vëmendje. Ata ndodheshin afër mbi një qerre me perime dhe nisën të hidhnin domate të pjekura. Shikuesit e pafajshëm u përfshinë atëhere kur skena eskaloi në një përleshje masive me fruta fluturuese. Edhe pse nxitësit duhet t’i paguanin domatet vendasve, kjo nuk e ndaloi përsëritjen e përleshjeve të tjera me domate dhe lindjen e një tradite të re.
Të frikësuar nga një eskalim i parregullt, autoritetet miratuan, qetësuan dhe më pas rivendosën një sërë ndalesa/pengesa në vitet 1950. Në vitin 1951, vendasit që kundërshtuan ligjin u burgosën deri sa një protestë publike bëri thirrje për lirimin e tyre. Kundërshtimi më i famshëm për ndalesat e domateve ndodhi në vitin 1957 kur përkrahësit stimuluan një varrim tallës të domates i kompletuar me arkivol dhe procesion. Pas vitit 1957 pushteti lokal vendosi të kthehet me grushta, të vendosë disa rregulla në vend dhe e pranoi traditën e çmendur.
Megjithëse domatet e merrnin skenën qëndrore, një javë me festime udhëhiqte drejt përballjes përfundimtare. Ky është festimi i shenjtorëve mbrojtës të Buñolit, Virgjeresha Mari dhe Shën Luis Bertrant me parade rrugore, muzikë dhe fishekzjarre në mënyrën që festojnë spanjollët. Që t’a ndërtojmë fuqinë tone për implementimin e përleshjes, një paelë epike shërbehej në prag të betejës, një pjate ikonike “Valencia” e përbërë prej me orriz, ushqim deti, shafran dhe vaj ulliri.
Sot ky festival i pakufizuar ka disa masa të rendit. Organizuesit kanë vajtur aq larg sa të kultivojnë shumëllojshmëri speciale të domateve pa shije vetëm për ngjarjen vjetore. Festimet fillojnë në orën 10 të mëgjesit kur pjesëmarrësit garojnë që të rrëmbejnë një proshutë të fiksuar në një shtyllë të lyrosur. Shikuesit i lagin garuesit me ujë deri sa ata këndojnë dhe kërcejnë në rrugë. Kur në mesditë bie zilja e kishës, kamionët me domate qarrkullojnë në qytet deri sa thirrjet "Do-ma-te, do-ma-te!" arrijnë kulmin.
Më pas, me ndizjen e topit me ujë, fillon ngjarja kryesore. Ajo është drita jeshile për shtypjen dhe lancimin e domateve në sulmet kundër pjesëmarrësve të tjerë. Hedhësit e domateve në distance të gjatë, vrasësit pika – bosh dhe një rang i mesëm i të shtënave të fiksuara. Cilado qoftë teknika juaj, në kohën kur përfundon, do të dukeni dhe ndjeheni tërësisht ndryshe. Afërsisht një orë më vonë, bombuesit e lagur me domate janë lënë të luajnë në detin me salcën e shtypur në rrugë me pak ndjenjë të ngelur për të gjetur domate. Sinjalet e dyta e të shtënave të topit e shënojnë përfundimin e betejës.

Kush qe që e hodhi atë të parën domate që e çeli kryengritjen e "La Tomatina"? E vërteta është që askush nuk e di. Ndoshta qe një revoltë kundër-Franke, ose një karnaval që doli jashtë kontrollit. Sipas versionit më të përhapur të historisë, në festivalin e "Los Gigantes" të 1945-ës (një parakalim vigan prej letre mâché), vendasit po kërkonin të shtienin një grindje për të tërhequr vëmendjen. U ra rruga nga një qerre perimesh aty pranë dhe filluan të vërvisnin domate të arrira. U përfshinë shikues të pafajshëm derisa ndodhia u shkallëzua në një përleshje të fryrë frutash fluturuese. Nxitësve iu desh t'i paguanin shitësit e domateve, por kjo nuk e ndaloi përsëritjen e përleshjeve me domate - dhe lindjen e një tradite të re.

Të tutur nga një shkallëzim i pashtruar, autoritetet miratuan, zbutën dhe pastaj rivendosën një varg ndalimesh në 1950-at. Në 1951-shin, vendasit të cilët e kundërshtuan ligjin, u burgosën derisa thirrja shoqërore kërkoi lirimin e tyre. Paturpësia më e mirënjohur kundrejt ndalimit të domateve ndodhi në 1957-ën, kur disa ithtarë mbajtën një varrim të tërë të rremë për një domate, bashkë me një qivur dhe një vargan. Pas 1957-ës, qeveria vendore vendosi t'i përshtatet, të vendosë disa rregulla dhe ta përqafojë traditën torollake.

Megjithëse domatet janë protagonistët e skenës, një javë festimesh çon drejt ballafaqimit përfundimtar. Është një kremtim i shenjtorëve mbrojtës të Buñolit, Virgjëra Mari dhe Shën Louis Bertrand, me parakalime rrugore, muzikë dhe fishekzjarre sipas mënyrës gazmore spanjolle. Për t'i ngritur forcat tuaja për përleshjen që afron, në pragun e betejës shërbehet një paella epike që paraqet një pjatë tradicionale valenciane prej orizi, frutash deti, shafrani dhe vaji ulliri.

Sot, ky festival i papenguar ka një masë të caktuar rregulli. Bashkërenduesit janë përpjekur kaq shumë sa kanë kultivuar një lloj të posaçëm domatesh të pashijshme vetëm për ngjarjen e përvitshme. Festimet nisin rreth orës 10 të mëngjesit, kur pjesëmarrësit bëjnë garë për të kapur një proshutë të vendosur në majën e një shtylle të yndyrshme. Shikuesit i lagin ngjitësit me ujë ndërsa këndojnë dhe kërcejnë nëpër rrugë. Kur zilet e kishës njoftojnë mesditën, në qytet futen kamionë të ngarkuar me domate, ndërsa thirrjet e "To-ma-te, to-ma-te!" arrijnë kulmin.

Pastaj, me shtënien e një topi me ujë, fillon ngjarja kryesore. Ajo është drita jeshile për shtypjen dhe hedhjen e domateve në sulme gjithëpërfshirëse kundër pjesëmarrësve të tjerë. Qitësit e domateve me largësi të madhe, vrasësit nga afër dhe hedhësit e largësive të mesme. Ciladoqoftë teknika juaj, kur të ketë përfunduar, do të dukeni (dhe të ndiheni) krejt ndryshe. Afërsisht një orë më vonë, bombarduesit e qullur me domate lihen të luajnë në një det salce rruge pllaquritëse me pothuaj aspak të mbetur që t'i ngjajë një domateje. Një e shtënë e dytë e topit shënon fundin e betejës.

Kush ishte ai qe hodhi domaten e parë fatndjellese që shkaktoi revolucionin La Tomatina? Realiteti është se askush nuk e di. Ndoshta mund ishte një rebel kundershtar i sunduesit Franko, ose një karnaval që doli jashtë kontrollit te tij. Sipas versionit më të njohur të historisë, gjatë festivalit te vitit 1945 ne Los Gigantes (një parade gjigande kukullash prej kartoni), vendasit po kërkonin të organizonin një përleshje për të terhequr pak vëmendje. Te ndodhur mbi nje qerre perimesh aty pranë, ata nisën te hidhnin domate te pjekura. Kalimtare të pafajshëm u përfshinë deri sa skena mori permasat e një përleshjeje masive frutash fluturuese. Nxitësit e kesaj perleshjeje duhet te demshperblenin tregtaret e domateve, megjithate kjo jo vetem nuk e ndaloi rishfaqjen e më shumë ndeshjeve te domateve fluturuese por solli dhe lindjen e një tradite të re.

Të frikësuar nga një përshkallëzim i pakontrolluar, në vitet 1950-te autoritetet legjitimuan, modifikuan, dhe me pas rivendosen një sere dekretesh. Në vitin 1951, banoret që kundërshtuan ligjin u mbajten te burgosur derisa protesta publike bëri thirrje për lirimin e tyre. Paturpesia më e madhe ne lidhje me ndalimin e domateve ndodhi në vitin 1957, kur ithtarët mbajten një funeral domatesh te rreme shoqeruar nga nje arkivol dhe kortezh. Pas vitit 1957, qeveria lokale vendosi të terhiqet, te vendose disa rregulla, dhe te përqafoje nje traditë te një lloji tjetër.

Edhe pse domatet marrin vëmëndjen qëndrore, ato ndiqen nga një javë festimesh qe cojnë në mbylljen përfundimtare te festes. Eshtë festë e shenjtorëve patronë te qytetit Buñol, virgjëreshës Mari dhe Shën Louis Bertrand, me parada në rrugë, muzikë dhe fishekzjarre sipas mënyrës së gëzueshme Spanjolle. Në mënyre qe te forcoheni per ndeshjen tuaj të radhës, ne prag te betejës ju shërbehet një pjate tradicionale, Paella, e cila ekspozon një pjatë ikonë te Valenciàs që përbëhet nga oriz, fruta deti, shafran dhe vaj ulliri.

Sot, ky festival, i cliruar nga vargonjtë e mëparshëm, ka rregull deri ne një farë mase. Organizatorët kanë shkuar aq larg sa kanë kultivuar një shumëllojshmëri të veçantë domatesh që nuk kanë shije të mirë vetëm për ngjarjen vjetore. Festimet fillojnë rreth orës 10:00, kur pjesëmarrësit garojnë për të rrëmbyer një proshutë të fiksuar në majë të një shtylle te rrëshkitshme. Spektatorët i lagin garuesit me zorra uji ndërkohë që ata këndojnë e kërcejnë në rrugë. Kur këmbana e kishës bie ne mesditë, kamjonë te mbushur me domate vërshojne në qytet, ndërsa thirrjet me vargjet To-ma-te, To-ma-te arrijne kulmin.

Pastaj, ngjarja kryesore fillon me hedhjen e ujit nga autobotë uji. Kjo është drita jeshile qe paralajmëron fillimin e sulmeve me domate nga pjesemarresit kunder njeri tjetrit. Sulmuesit që hedhin domatet nga një largësi e madhe shënojne mbi vrasës te rremë dhe shënjojne me rreze te mesme veprimi. Sido që të jetë teknika juaj, ne fund të festës, do të dukeni (dhe ndjeheni) krejt ndryshe. Afersisht nje ore me vonë, luftetaret, te lagur nga lengu i domateve, lihen te luajne ne nje det rrugesh poroze me salce, ku zor se mund te gjendet ndonje cope e vogel domateje e mbetur. Një e shtënë e dytë topi sinjalizon fundin e betejës.

Kush e hodhi domaten e parë fatale që nisi revolucionin me emrin ‘’La Tomatina’’? E vërteta është se askush nuk e di. Ndoshta pat qenë dikush që rebelohej kundër Frankos, apo një karneval që doli duarsh. Mbështetur në një version më të fundit të kësaj historie, gjatë festës së ‘’Los Gigantes’’ të vitit 1945 ( një paradë kukullash gjigante prej letre), njerëzit aty po kërkonin se si të krijonin ndonjë rrëmujë për të tërhequr vëmendjen. Aty afër gjetën një qerre që shiste perime dhe nisën të gjuanin domate të qullta. Njerëz të pafajshëm që po shikonin u përzien me ta derisa gjithçka u kthye në një gjullurdi me fruta që fluturonin. Atyre që nisën sherrin iu desh t’u paguanin dëmin shitësve të domateve, por kjo gjë nuk i dha fund grindjeve të tjera me domate – as lindjes së një tradite të re.
Të frilkësuar nga një përshkallëzim e situatës, në vitet 1950 autoritetet vunë në fuqi një seri kufizimesh , të cilat më pas i hoqën dhë përsëri i zbatuan. Në vitin 1951 vendasit që shkelën ligjin u futën në burg derisa thirrjet nga publiku kërkuan lirimin e tyre. Paturpërsia më e madhe ndaj kufizimeve të domateve ndodhi në vitin 1957 kur mbështetësit e saj mbajtën një funeral tallës më arkivol dhe marshim funebër. Pas vitit 1957, qeveria vendore vendosi t’i bënte ballë situatës duke rivendosur një sërë rregullash dhe dhe përqafoi këtë traditë të çuditshme.
Megjithëse domatet ishin në qendër të skenës, një jave me festime çoi në shfaqjen finale. Festohen shenjtorët mbtojtës të Bunjolit, Virgjiresha Marije dhe Shën Luis Bertrandi, me parada në rrugë, muzikë, dhe fishekzjarre sipas modës gazmore spanjolle. Si për ta nxitur gjullurdinë që po shperthente, në prag të betejës shërbehet dhë një paeja stërmadhe, duke ekspozuar një gatim valencian me oriz, fruta deti, shafran , dhe vaj ulliri.
Sot, kjo festë e çmendur ruan njëfarë rregulli. Oraganizatorët e saj kanë arritur deri aty sa të kultivojnë një varietet të veçantë me domatë që nuk hahen, posaçërisht për këtë rast. Festimet fillojnë rreth orës 10 të mëngjesit kur pjesëmarrësit vrapojnë kush e kush të kapë një proshutë që është vendosur mbi një hu të mbushur me yndyrë. Njerëzit që shohin marrin një zorrë ujit dhe i lagin konkurrentët , ndërkohë që këndojnë e hedhin valle nëpër rrugë. Kur këmbana e kishës shënon drekën, në qytet zbarkojnë kamionë të mbushur me domate, ndërsa thirrjet ‘’To-ma-te, to-ma-te!’’ arrijnë deri në crescendo.
Më pas, ndërsa një top uji gjuan në ajër, fillon veprimtaria kryesore. Hapet drita jeshile për shtypjen dhe gjuajtjen e domateve duke sulmuar në të gjitha anët pjesëmarrësit e tjerë. Lobistë domatesh nga një distancë e largët, vrasës nga një distancë e afërt, dhe gjuajtje nga një distancë e mesme. Cilado që të jetë teknika, kur koha të mbarojë, do dukesh (dhe ndjehesh) mjaft ndryshe. Pothuajse një orë më vonë, bombardues të bërë qull me domate kanë ngelur aty duke luajtuar në një det prej salse rruge të qullët të cilës zor që i ka mbetur diçka që i ngjan domates. Një top tjetër uji shënon fundin e betejës.

Kush e hodhi domaten e parë me fat që filloi revolucionin La Tomatina? Realiteti është se asnjë se di. Mbase ishte një rebelim anti-Francez, ose nje karnavale që doli jashtë kontrolli. Sipas versionit më të famshëm të historisë, gjatë festivalit të 1945 Los Gigantes ( një paradë marionetash me letër mache), vendasit po përpiqeshin të vinin në skenë një grindje për të marrë pak vëmendje. Ato u gjendën pranë një karroce me perime dhe filluan të hidhnin domate të pjekura. Shikuesit e pafajshëm u përfshinë derisa skena kaloi në një përleshje masive të hedhjes së frutave. Nxitësit u detyruan të paguanin shitësit e domateve, por kjo nuk e ndaloi ndodhjen sërish të përleshjeve me domate - dhe kështu lindi një traditë e re.

Duke patur frikë nga rritja e mungesës së disiplinës, autoritetet nuk vepruan, u qetësuan, dhe pastaj rivendosën një grup dekretesh në vitet 1950. Në 1951, vendasit që sfiduan ligjin u burgosën derisa protestat publike kërkuan lirimin e tyre. Përballja më e famshme kundër dekreteve të domateve ndodhi në 1957, kur kundërshtuesit mbajtën një funeral të rremë domatesh bashkë me një qefin dhe kortezh. Pas 1957, qeveria lokale vendosi të përballet me realitetin, vendosi disa rregulla dhe përqafoi traditën e krisur.

Ndonëse domatet zaptojnë skenën kryesore, një jave festimesh çon drejt shfaqes finale. Është një festim i shenjtëve mbrojtës të Bunol, të Shenjtës Mari dhe Shën Luis Bertrand, me parada në rrugë, muzikë dhe fishekzjarre në stilin e gëzueshëm spanjoll. Për të fituar forcë për sherret që afrohen, shërbehet një paella epike në fillim të betejës, duke shfaqur një përbërje Valenciane të orizit, ushqimeve të detit, shafranit dhe vajit të ullirit.

Sot, ky festival i cliruar ka disa masa rregullimi. Organizuesit kanë arritur aq larg sa të kultivojnë një lloj special të domateve të pashijshme vetëm për këtë ngjarje vjetore. Festimet fillojnë rreth orës 10 paradite, ku pjesëmarrësit garojnë për të marrë një kofshë të vendosur sipër shtyllës me dyll. Shkuesit lagin me ujë personat që ngjiten ndërkohë që këndojnë dhe kërcejnë në rrugë. Kur bie këmbana e kishës në mesditë, kamionët e mbushur me domate vijnë në qytet, ndërkohe që thirrjet "To-ma-te, to-ma-te!" arrijnë kulmin.

Pastaj, me gjuajtjen e një topi uji, fillon ngjarja kryesore. Kjo është drita jeshile për shtypjen dhe hedhjen e domateve në çfarëdolloj sulmi kundër pjesëmarrësve. Hedhësit e domateve në distancë, vrasësit në qendër të trupit dhe hedhjet me distancë të mesme tërheqin goditjet. Sido që të jetë teknika juaj, në kohën kur mbaron, do të dukesh ( dhe ndihesh ) goxha ndryshe. Përafërsisht pas një ore, bombarduesit e qullur me domate lihen që të luajnë në një det me salcë rruge të qullur me pak që ngelen duke mbledhur ndonjë domate që mund të ketë ngelur. Një goditje e dytë topi sinjalizon fundin e betejës.

Kush e gjuajti domaten e parë me fat,që filloi revolucionin 'La Tomatina'?Realiteti është se askush nuk e di.Mbase ishte një rrebelim anti-Franko,ose nje karnevale që doli nga kontrolli.Bazuar në versionin më popullor të historisë,gjatë festivalit të Los Gigantes ne 1945(një paradë gjigande e marionetave të bëra me letër),vendasit po kërkonin të organizonin një përleshje për të tërhequr vëmendjen.

Ata u ndodhën mbi një qerre me perime aty pranë dhe nisën t'i gjuanin domatet e pjekura. U përfshinë disa kalimtarë të pafajshëm deri sa skena u shkallëzua në një përleshje masive e frutave fluturuese. Nxitësit duhej të paguanin shitësit domatet, por kjo nuk ka ndaluar përsëritjen e më shumë luftrave-me-domate dhe lindjen e një tradite të re.

Të frikësuar nga një përshkallëzim i padisiplinuar, autoritetet e miratuan, të qetë, dhe pastaj rivendosen një seri arrestimesh në vitet 1950. Në vitin 1951, banorët lokalë që kundërshtuan ligjin u burgosën derisa një protestë publike bëri thirrje për lirimin e tyre.

Protesta tallëse më e famshme ndaj ndalimeve te paradave të domateve ndodhi në vitin 1957, kur ithtarët mbajtën një funeral me arkivol ,dhe procedurë të plotë dhe me domate. Pas 1957, qeveria lokale vendosi të pranojë situatën, të vendosë disa rregulla për të, dhe të përqafojë traditën e re.

Edhe pse domatet janë në qendër të vemendje, një javë festimesh çon deri në shkëmbimin përfundimtar. Kjo është një festë e shenjtorëve të patron de Buñol, Virgjëreshës Mari dhe Shën Louis Bertrand, me parada në rrugë, muzikë, dhe fishekzjarre në mënyrën e gëzimit alla spanjoll. Për tu forcuar më shumë për përleshjen e afërt, një 'Paella' epike shërbehet në prag të betejës, një pjatë tradicionale valenciàne me oriz, ushqim deti, shafran, dhe vaj ulliri.

Sot, ky festival jo më i penguar ka disa masa rendi. Organizatorët kanë shkuar aq larg sa për të kultivuar një shumëllojshmëri të veçantë të domateve të ndryshme vetëm për ngjarjen vjetore. Festimet fillojnë rreth orës 10:00, kur pjesëmarrësit garojnë për të rrëmbyer një proshutë të fiksuar në majë të një shtyllë me yndyrë. kalimtarët i lagin pjesëmarrësit me ujë, ndërsa këndojnë dhe vallëzojnë në rrugë. Kur degjohet këmbana e në mesditë, kamionë të mbushur me domate rrokullisen në qytet, ndërsa thirrjet "To-ma-te, te-ma-TE!" arrijnë kulmin.

Pastaj, sapo topi gjuan nj sasi uji, ngjarja kryesore fillon. Kjo është drita e gjelbër për dërrmuesit dhe nisjen e sulmeve me domate kundër pjesëmarrësve të tjerë. Gjuajtës në distanca të largëta të domateve, vrasës nga afër, apo të shtëna me rreze të mesme. Cilado qoftë teknika tuaj, deri në kohën që mbaron, ju do të shikoni (dhe të ndjeheni) krejt ndryshe. Gati një orë më vonë, bombarduesit e domateve- te ngjyer lihen për të luajtur në një det salce të lëngshme në rrugë me pak mundësi për të gjetur një domate të plotë. Një e shtënë e dytë topi sinjalizon fundin e betejës.

Kush e hodhi domaten e parë, fatale që filloi revolucionin La Tomatina? Realiteti është se askush nuk e di. Ndoshta ajo ishte një rebelim anti-Franco, ose një karnaval që doli jashtë kontrollit.
Sipas versionit më të njohur të historisë, gjatë festivalit të 1945 në Los Gigantes (një paradë gjigante karikaturash), vendasit po grindeshin për të marrë disa vendime. Ata u gjendën mbi një qerre perimesh aty pranë dhe nisën të hedhin domate pjekura. Shikues të pafajshëm u përfshinë derisa skena u shkallëzua në një përleshje masive frutash fluturuese. Nxitësit u deshën të paguajnë domatet shitësit, por kjo nuk e ndaloi përsëritjen e luftës me domate - dhe lindjen e një tradite të re.

Nga frica e një përshkallëzimi të padisiplinuar, autoritetet miratuan, qetesisht, dhe më vonë rivendosën një seri ndalimesh në vitet 1950. Në vitin 1951, banorët lokalë që kundërshtuan ligjin u burgosën derisa protesta publike bën thirrje për lirimin e tyre. Pafytyrësia më e famshme për ndalim domatesh ndodhi në vitin 1957 kur përkrahësit u tallën me një varrim domatesh të ndjekur me një arkivol dhe kortezh. Pas 1957, qeveria lokale vendosi me dhunë disa rregulla në vend, dhe përqafoi një lloji tjetër tradite.

Megjithse domatet qenë në qendër të skenës, një javë festimesh çuan në shkëmbim përfundimtar. Kjo është një festë e shenjtorëve Buñol, Virgjëreshës Mari dhe Shën Louis Bertrand, me parada në rrugë, muzikë, dhe fishekzjarre një mënyrë spanjishte e gëzueshme. Për të krijuar forcën për përleshje të afërt, në prag të betejës shërbehet një Paella epike, që paraqet një pjatë tipike nga valenzia me oriz, ushqim deti, shafran, dhe vaj ulliri.

Sot, ky festival i papenguar ka disa masa rendi. Organizatorët kanë përparuar aq sa të kultivojnë një shumëllojshmëri të veçantë domatesh vetëm për ngjarjen vjetore. Festimet fillojë rreth orës 10:00 të mëngjezit, kur pjesëmarrësit janë në garë për të rrëmbyer një proshutë të fiksuar në majë të një shtylle të yndyrshme. Spektatorët lagen me ujë, duke kënduar dhe vallëzuar në rrugë. Kur zilja e kishës bie në mesditë, kamionë të mbushur me domate derdhen në qytet, ndërsa thirrjet "To-ma-te, te-ma-TE!" arrijnë kulmin.

Pas, shkrepjes së një sinjali uji, ngjarja kryesore fillon. Kjo është drita e gjelbër për nisjen e sulmit me domate midis pjesëmarrësve. Hedhes domatesh ,vrasës, fiksojnë të shtënat nga distanza të mesme e të gjata.

Çfarëdo lloj teknike të keni kur mbaron koha, ju do të dukeni (dhe ndjeheni) krejt ndryshe. Mbas një ore, bombardues domatesh, të qullur, kanë mbetur të luajnë në një det salze në rrugë të lagësht, me pak shpresë që të gjendet një domate. Një e shtënë e dytë topi sinjalizon fundin e betejës.

Kush e ka hedhur domaten e pare , fatale, prej se ciles filloi revolucioni “La Tomatina”? Ne realitet askush nuk e di. Ndoshta ishte nje rebelim anti-Frankos , ose nje karnaval qe ju doli jashte kontrollit. Sipas versionit me te njohur te historise, gjate festivalit 1945 “Los Gigantes” (nje parade me kukulla gjigante te bera prej letere), vendasit ishin duke organizuar nje perleshje per te terhequr vemendjen. Ata u ndodhen te nje qerre perimesh aty prane dhe nisen te hedhin domate te pjekura. Disa shikues te pafajshem u perfshine derisa situata u pershkallezua ne nje perleshje masive te tensionuar frutash fluturuese. Nxitesit duhet ti paguanin shitesit e domateve, por kjo nuk ndali perseritjen e luftes me domate, dhe lindjen e nje tradite te re.

Te frikesuar nga nje pershkallezim i padisiplinuar, autoritetet miratuan, qetesisht, dhe pastaj vendosen nje seri ndalesash ne vitin 1950. Ne vitin 1951, banoret lokale qe kundershtuan ligjin u burgosen , derisa u be nje proteste publike per lirimin e tyre. Perleshja me e famshme per ndalesen e hedhjes se domateve ndodhi ne vitin 1957 kur përkrahësit mbajtën një varrim talles te domates, me një arkivol edhe me kortezh. Pas 1957-es, qeveria lokale vendosi te perballet me te , vendosen disa rregulla , dhe perqafuan nje tradite te nje lloji tjeter.

Edhe pse u vendos epiqendra tek domatet, pas nje jave festime si rrjedhim erdhi fundi.Kjo eshte nje feste e shenjtoreve mbrojtes Buñol, Virgjereshes Mari dhe Shen Louis Bertrand, me parada ne rruge, muzike, dhe fishekzjarre me modelin e gezueshem Spanjoll. Per te rritur forcen tuaj per perleshjen me te afert, sherbehet nje “Paella”epike, ne prag te betejes, duke vene ne pah nje gatim nga valencià me oriz, fruta deti, shafran, dhe vaj ulliri.

Sot, ky festival i papenguar, ka disa masa rendi. Organizatoret jane kujdesur aq shume sa kane kultivuar nje varietet te pakendshem edhe te veçante domatesh, vetem per ngjarjen vjetore. Festimet fillojne rreth ores 10:00, kur Pjesemarresit vihen ne gare per te kapur nje proshute te fiksuar ne maje te nje shtylle yndyre. Shikuesit sperkasin me uje duke kenduar dhe duke hedhur valle ne rruge. Kur kembanat e kishes bijen ne mesdite, kamione te mbushura me domate mesyjne ne qytet, ndersa thirrjet e "To-ma-te, te-ma-te!" arrijne kulmin.

Pastaj, me hedhjen e nje vale uji me top, ngjarja kryesore fillon. Kjo eshte drita e gjelber per fillimin e hedhjes se domateve derrmuese ne sulme te pergjithshme kunder pjesemarresve te tjere. Hedhes domatesh per distanca te largeta, goditje boshe, dhe te shtena me rreze te mesme. Cilado qofte teknika juaj, deri ne fund te kohes, ju do te dukeni (dhe do te ndjeheni) krejt te ndryshem. Gati nje ore me vone, bombarduesit domate-ngjyer jane lene te luajne ne nje det me salce rreshqitese ne rruge me pak gjasa per te gjetur nje domate. Nje e shtene e dyte me top sinjalizon fundin e betejes.

Kush e hodhi në dorë të fatit atë domate të parë që nisi revolucionin La Tomatina? E vërteta është se askush nuk e di. Ndoshta ky ishte një rebelim anti-franko, ose një karnaval që doli nga dora. Sipas verzionit më të popullarizuar të tregimit, gjatë festivalit të Los Gjigantëve më 1945 (një letër gjigante parade kukull mâché), vendasit po shikonin të organizonin një përleshje për të marrur ca vëmendje. Ato ndodhën në një qerre perimesh dhe nisën t’i hedhnin domatet e pjekura. Spektatorët e pafajshëm u përfshinë derisa skena eskaloi në një përleshje masive të frutit fluturues. Nxitësit u desht të ripaguajnë shitësit e domateve, por ajo nuk e ndali përsëritjen e më shumë përleshjeve të domates – dhe lindja e një tradite të re.

Të frikësuar nga një eskalim i çrregullt, autoritetet nuk vepruan, pushuan e mandej rivendosën një varg ndalimesh në të ’50-tat. Më 1951, vendasit të cilët kundërshtuan ligjin ishin të burgosur derisa protesta publike kërkoi lirimin e tyre. Paturpësia më e famshme për ndalimet e domates ndodhi më 1957 kur ithtarët mbajtën një funeral të rremë të domates krejt me arkivol e kortezh. Pas 1957, qeveria lokale vendosi të dredhet me grushtat, vendosi ca rregulla në vend dhe zgjodhi traditën e krisur.

Megjithëse domatet zënë qendrën e skenës, një javë e festimeve çojnë kah shkëmbimi final i mendimeve. Është një kremtim i të shenjtëve padronë të Brunolit, Marisë së Virgjër dhe të shenjtit Louis Bertrand me paradë rrugësh , muzikë e fishekzjarre në stilin gazmor spanjoll. Të shtosh forcën tënde për grindjen e pashmangshme, një paellë epike servohet në prag të betejës duke treguar një ushqim ikonik valencian të orizit, ushqim deti dhe vaj ulliri.

Sot, ky festival i papenguar ka disa masa të rendit. Organizuesit kanë shkuar aq larg sa edhe të kultivojnë një shumëllojshmëri të veçantë të domateve të pashijshme veç sa për ngjarjen vjetore. Festimet vënë topin në lojë rreth 10 p.d kur pjesëmarrësit garojnë të rrëmbejnë një kofshë derri të vënë në një shtizë me yndyrë. Shikuesit lagin çorapet me ujë derisa këndojnë e vallëzojnë në rrugë. Kur këmbana e kishës bie në mesditë, kamionët e paketuar me domate vërtiten për në qytet, derisa psalmet “Do-ma-te, do-ma-te”! arrijnë kulmin.

Pastaj, me qitjen e topit të ujit, ngjarja kryesore fillon. Kjo është drita e gjelbër për shkatërrimin dhe lëshimin e domateve në sulmet gjithëpërfshirëse kundër pjesëmarrësve miq. Lobuesit e largët të domates, cekin vrasësit bosh dhe gjiuatjet e fiksueshme të rangut të mesëm. Cilado teknikë e juaj, në kohën kur kryhet, ti do të shikosh (dhe ndjehesh) krejt ndryshe. Pothuaj një orë më vonë, bombarduesit e domateve të thithura lihen të luajnë në një det të salsës të rrugës pllaqurisëse me pak mbetje që i ngjan domates për t’u gjetur. Një gjuajtje e topit të dytë jep sinjal për fundin e betejës.

Kush e hodhi domaten e pare fatale qe nisi revoluconin tomatina?Ne te vertet askush nuk e di.Ndoshta ka qene nje rebelim anti francez ose nje mishngrenes qe doli jashte kontrollit.Sipas versionit me popullor te historise gjate festivalit te Los giants ne 1945 1 parade gjigante me leter mash,banoret e zones po perpiqeshin te vinin ne skene zhurme qe te terhiqnin sa me shume vemendje. e gjitha ndodhi mbi 1 karroce perimesh aty afer ku ata filluan te godisnin me domate te pjekura.Spektatoret e pafajshem u perfshine ne nje skene qe pershkallezoi ne nje perleshje frutash qe fluturonin.Nxitesit duhet ti ripaguanin shitesit e domateve por kjo nuk e ndaloi luften e perseritur te domateve dhe fillimin e nje tradite te re.
Te frikesuar nga nje pershkallezim rebel autoritetet te qete shpallen nje seri denimesh ne 1950.Ne 1951 banoret e zones e kundershtuan ligjin dhe u burgosen derisa nje proteste publike thirri per lirimin e tyre.Perballja me e madhe ndaj ndalimit te domateve ndodhi ne 1957 ku proponentet mbajten nje funeral te rreme domatesh me nje arkivol dhe 1 kortezh.Mbas 1957 qeveria lokale vendosi te godase rende me disa rregulla ne vend dhe te perqafoj nje tradite te pabesueshme.
Edhe pse domatet ishin ne qender te vemendjes nje jave festimesh coi ne nje ballafaqim final.Ishte festa e shenjtoreve bunol,virgjereshes mari dhe shen louis Bertrand ne menyren e festimit te gezueshem spanjoll u festua me parada ne rruge muzik fishekzjarre.Per te ndertuar forcen ne perleshjen me te afert u servir nje paella epike ne prag te betejes duke demostruar nje pjate orizi stereotip nga valencia ushqim deti shafran dhe vaj ulliri.
sot ky festival i papenguar ka nje mase rregulli.Organizuesit kane shkuar kaq larg me qellim qe te kultivojne nje shumellojshmeri domatesh te papelqyeshme vetem per kete event vjetor.Festimet startojne rreth ores 10 paradite ku pjesemarresit garojne per te rrembyer nje proshute te fiksuar ne maje te nje shtylle me yndyre.Spektatoret lagin me uje ata qe perleshen nderkohe qe kendojne e kercejne ne rruge.Kur kembana e kishes bie ne mesdite .kamiona te mbushur me domate hyjne ne qytet nderkohe qe turma arrin kulmin to ma te to mate.
Me pas me rastin e pushimit te artilerise se ujit ngjarja kryesore fillon.drita e gjelber ndizet per shtypjen dhe hedhjen e domateve ne sulm kundra pjesemarresve te rinj.Ne nje distance te gjate dardaullet e domateve ,tregojne atentatoret e rreme dhe vargu godet me te shtena mesatare.Cilado qofte teknika juaj ne kohen e perfundimit ju do te dukeni dhe do te ndihen shume ndryshe.Perafersisht nje ore me vone bombarduesit e domateve lejohen te luajne ne nje det te rreshqitshem salce ku nuk ka gjasa te gjendet pak domate.Nje artileri e dyte jep sinjalin per fundin e betejes

Kush e hodhi domaten e pare fatlume qe filloi revolucionin "La Tomatina"? Ne realitet asnje nuk e di.Ndoshta mund te ishte nje rebelim anti_Franko,ose karnavale qe dolen jashte kontrollit.Sipas versionit me popullor te historise,gjate festivalit te vitit 1945 te Los Gjigandit {nje parade kukullash gjigande prej letre} ,vendasit po shkaktonin potere per te rene ne sy.Ata rastisen mbi nje karroce perimesh aty afer dhe filluan te hidhnin domate te pjekura.Spektatore te pafajshem u perfshine derisa skena u zhvendos ne nje ngaterrese frutash fluturuese.Nxitesit duhet te paguanin shitesit e domateve,por kjo nuk e ndaloi kthimin e me shume betejave me domate- dhe lindjen e nje tradite te re.

Te frikesuar nga nje intensifikim i cregullsise, autoritetet miratuan, te qete dhe pastaj rivendosen nje seri censurash ne vitet 1950. Ne vitin 1951,vendasit qe nuk zbatonin ligjin burgoseshin derisa nje indinjate publike kerkoi lirimin e tyre.Pafytyresia me e famshme ne ndalimet e domateve ndodhi ne 1957 ku idhtaret mbajten nje funeral talles domatesh me nje arkivol dhe procesion.Pas 1957, qeveria lokale vendosi te perdorte forcen ,te vinte disa rregulla, dhe perqafoi traditen e nje lloji tjeter.

Megjithese domatet zene vendin qendror,nje jave festimesh cuan ne shfaqjen e fundit.Eshte nje festim i shenjtoreve mbrojtes Bunol,Virgjereshes Mari dhe shen Luis Bertrand, me parada ne rruge,muzike,dhe fishekzjarre sipas modes alegro spanjolle.Per te marre force para nje perleshje te afert,nje tigan epik sherbehet ne prag te betejes,duke treguar nje portret Valencian te nje pjate me oriz,prodhime deti,shafran dhe vaj ulliri.

Sot, ky festival i papenguar ka nje sasi rregullash.Organizuesit kane shkuar aq larg sa te kultivojne nje varietet te vecante domatesh te pashijshme posacerisht per ngjarjen e vitit.Festimet fillojne rreth ores 10 paradite ku pjesemarresit vrapojne te kapin nje kofshe te vendosur ne nje shtylle me yndyre.Pjesemarresit lagin perleshesit me uje duke kenduar dhe kercyer ne rruge.Kur kembana e kishes te bjere ne mesdite, kamionet e mbushur me domate rrokullisen ne qytet,ndersa himnet e "to-ma-te", to-ma-te!" arrijne kulmin.

Pastaj,me ndezjen e nje autopompe fillon ngjarja kryesore.kjo eshte drita jeshile per te shtypur e hedhur domate kudo kunder te tjereve.Pirgje domatesh ne distanca te gjata,vrasesit e pikes se zeze e goditje cengeli mesatare.Megjithe tekniken tende ne kohen kur perfundon,ju do te dukeni e ndiheni mjaft ndryshe.Afer nje ore me vone,bombarduesit e zhytur ne domate lihen te luajne ne nje det me salce te rreshqitshme ne rruge me shume pak gjasa per ti gjetur nje domate te ngjashme.Nje goditje e dyte topi sinjalizon perfundimin e betejes.

Kush e hodhi atë domaten e parë fatale që filloi revolucionin La Tomatina? Realiteti është askush nuk e di. Ndoshta ishte një rebelim anti-Franco, ose një karnaval që doli jashtë kontrollit. Sipas versionit më të njohur ne histori, gjatë festivalit 1945 Los Gigantes (një parade kukulle gjigande), vendasit ishin në kërkim të organizojnë një përleshje për të terhequr vëmendje. Ata u ndodhen mbi një qerre me perime aty pranë dhe nisën t'i hedhin domatet e pjekura. Shikues të pafajshëm u përfshine deri skena u shkallëzua në një përleshje masive të frutave fluturues. Nxitësit duhej të paguajnë shitësve domatet, por kjo nuk ka ndaluar përsëritjen e më shumë lufta domatesh -dhe lindjen e një tradite të re.

Të frikësuar nga një përshkallëzim padisiplinuar, autoritetet e miratuar, të qetë, dhe pastaj të rivendoset një seri të ndalesave në vitet 1950. Në vitin 1951, banorët lokalë që kundërshtoi ligjin janë burgosur derisa protestë publike bëri thirrje për lirimin e tyre. Pafytyrësi më i famshëm për ndalimin e domates ndodhur në vitin 1957, kur ithtarët mbajten një funeral domate duke u tallur me një arkivol dhe procesion. Pas 1957, qeveria lokale ka vendosur të rrokulliset me grushta, vendos disa rregulla në vend, dhe mbaje traditën.

Edhe pse domatet marin qendër, një javë me festime perfundon deri në finale. Kjo është një festë e shenjtorëve Buñol, Virgjëreshës Mari dhe Shën Louis Bertrand, me parada e rrugës, muzikë, dhe fishekzjarre në mënyrë të gëzueshme spanjisht. Për të ndërtuar forcën tuaj për përleshje, një paella epike është shërbyer në prag të betejës, tregon një pjatë portreti valencià me oriz, ushqim deti, shafran, dhe vaj ulliri.

Sot, ky festival papenguar ka disa masa të rendit. Organizatorët kanë shkuar aq larg sa për të kultivuar një shumëllojshmëri të veçantë të domateve vetëm për ngjarjen vjetore. Festime të fillojë rreth 10:00, kur pjesëmarrësit gaojne për të rrëmbyer një proshutë të fiksuar në majë të një shtyllë me yndyrë. Shikuesit ujitin me ujë, ndërsa kendojne dhe vallëzojne në rrugë. Kur zilet e kishes godasin ne mesditë, kamionë të mbushur me domate rrokulliset në qytet, ndërsa thirrjet "To-ma-te, te-ma-TE!" arrijne kulmin.

Pastaj, me rastin e pushimit të një topi me uje, ngjarja kryesore fillon. Kjo është drita e gjelbër për dërrmues dhe nisjen e domate në sulme të përgjithshme kundër pjesëmarrësve të tjerë. Lobbers domate me distance te larget, vrasësit me afersi, dhe të shtëna mesatare. Çfarëdo teknikë tuaj, deri në kohën qe mbaron, ju do të shikoni (dhe te ndjeheni) krejt të ndryshem. Gati një orë më vonë, bombarduesit me domate janë lënë për të luajtur në një det me salce. Një e shtënë e dytë sinjalizon fundin e betejës.

Kush e hodhi atë domate e parë fatal që filloi revolucionin La Tomatina? Realiteti është askush nuk e di. Ndoshta ajo ishte një rebelim anti-Franco, ose një karnaval që doli jashtë kontrollit. Sipas versionit më të njohura të historisë, gjatë festivalit 1945 Los Gigantes (një gjigant mache letër kukull paradë), vendasit ishin në kërkim të organizojnë një përleshje për të marrë disa vëmendje. Ata ndodhur mbi një qerre të perimeve aty pranë dhe nisën t'i hedhin domate pjekur. Dëmtimit të pafajshëm mori përfshirë deri skena u shkallëzua në një përleshje masive të frutave fluturues. Nxitësit duhej të paguajë shitësit domate, por kjo nuk ka ndaluar përsëritjen e më shumë domate lufton-dhe lindjen e një tradite të re.

Të frikësuar nga një përshkallëzim padisiplinuar, autoritetet e miratuar, të qetë, dhe pastaj të rivendoset një seri të ndalesave në vitet 1950. Në vitin 1951, banorët lokalë që kundërshtoi ligjin janë burgosur derisa protestë publike bëri thirrje për lirimin e tyre.Pafytyrësi më i famshëm për të ndalimeve domate ndodhur në vitin 1957, kur ithtarët mbajti një domate funeral tallen plotë me një arkivol dhe procesion. Pas 1957, qeveria lokale ka vendosur të rrokulliset me grushta, vendosur disa rregulla në vend, dhe përqafuar traditën një lloji tjetër.

Edhe pse domatet marrë fazë qendër, një javë e festimeve të çojë deri në shkëmbim përfundimtar. Kjo është një festë e shenjtorëve Buñol së patron, Virgjëreshës Mari dhe Shën Louis Bertrand, me parada e rrugës, muzikë, dhe fishekzjarre në mënyrë të gëzueshme spanjisht. Për të ndërtuar forcën tuaj për përleshje afërt, një Paella epike është shërbyer në prag të betejës, tregon një pjatë portreti valencià me oriz, ushqim deti, shafran, dhe vaj ulliri.

Sot, ky festival papenguar ka disa masa të rendit. Organizatorët kanë shkuar aq larg sa për të kultivuar një shumëllojshmëri të veçantë të domateve pakëndshëm vetëm për ngjarjen vjetore. Festime të fillojë rreth 10:00, kur pjesëmarrësit garë për të rrëmbyer një proshutë të fiksuar në majë të një shtyllë yndyrë. Dëmtimit gete e scramblers me ujë, ndërsa të kënduarit dhe vallëzimi në rrugë. Kur zile kisha godet mesditë, kamionë të mbushur me domate rrokulliset në qytet, ndërsa thirrjet "To-ma-te, te-ma-TE!" arritur kulmin.

Pastaj, me rastin e pushimit të një top të ujit, ngjarja kryesore fillon. Kjo është drita e gjelbër për dërrmues dhe nisjen e domate në sulme të përgjithshme kundër pjesëmarrësve të tjerë. Lobbers domate Long distance, pika-bosh vrasësit, dhe të shtëna fiksohem rreze të mesme. Çfarëdo teknikë tuaj, deri në kohën që është e gjatë, ju do të shikoni (dhe të ndjehen) krejt të ndryshme. Gati një orë më vonë, bombarduesit domate-ngjyhet janë lënë për të luajtur në një det të salsa squishy rrugë me pak majtë i ngjan një domate të të gjendet. Një e shtënë e dytë top sinjalizon fundin e betejës.