Boeken, niks anders dan boeken. Op de boekenplanken. Op de grond. Op elke hoek van elke tafel. Elke kamer staat vol. Er is amper plaats om te bewegen. Hier, in dit burgerlijke appartement in het 16de arrondissement van Parijs, heeft Pierre-Emmanuel Dauzat zijn bureau neergepoot. Hier werkt hij voor zijn computer, twaalf tot veertien uur per dag. Hij leest en vertaalt boeken van anderen, en schrijft er ook voorwoorden voor, terwijl hij ook zijn eigen boeken schrijft. ’s Avonds moet hij maar de straat oversteken en hij is thuis. “Ik heb amper een sociaal leven”, geeft hij toe.
Op bijna vijftigjarige leeftijd is Dauzat een van de meest begeerde vertalers. […]
Polyglot? Die term gebruikt Dauzat niet om zichzelf te beschrijven. Hij spreekt geen enkele taal waaruit hij vertaalt. “Zelfs in het Engels kan ik geen twee woorden aan elkaar knopen”, verzekert hij. “Buiten Latijn en Grieks heb ik geen enkele vreemde taal geleerd. Het merendeel van mijn contracten heb ik getekend zonder ook maar iets van de taal waaruit ik moest vertalen, te kennen. De uitgever moet me enkel overtuigen van het belang van het boek vooraleer ik de uitdaging aanga. Je kunt je wel voorstellen hoe spannend het is om aan een tekst te beginnen waar ik niks van begrijp…” […]
Zijn methode is steeds dezelfde: omdat hij allergisch is voor grammatica, dompelt hij zich onder in woordenboeken en tweetalige boeken. Doorgaans leest hij niet op voorhand het werk dat hij moet vertalen. “Dat is nodig om een zekere spontaniteit te behouden bij het vertalen.” Hij heeft wel één principe: hij vertaalt altijd eerst het einde. “Ik heb zo’n angst voor de dood dat ik liever vanaf het begin het einde al achter de rug heb”, vertelt hij. […] Die “fundamentele behoefte om als buitenstaander te ontsnappen in de taal van anderen” heeft hij altijd al gehad, zegt hij.

Boeken, boeken, niets dan boeken. In rijen in de kasten. In stapels op de grond. Op een hoopje op elke hoek van de tafel. Kamers boordevol boeken. Bijna geen doorkomen aan. Hier in dit bourgeois appartement in het 16e arrondissement van Parijs staat het bureau van Pierre-Emmanuel Dauzat. Hier is hij achter de computer twaalf tot veertien uur per dag in de weer: hij leest en vertaalt boeken van anderen en bedenkt er voorwoorden bij en schrijft ook eigen boeken. ’s Avonds hoeft hij maar de straat over te steken om naar huis te gaan. “Mijn sociaal leven is beperkt tot het minimum”, geeft hij toe.

Bijna 50 is hij, Pierre-Emmanuel Dauzat, en een van de meest gevraagde Franse vertalers. [...]

Polyglot? In één handbeweging veegt Pierre-Emmanuel Dauzat die omschrijving van tafel. Hij spreekt geen van de talen waaruit hij vertaalt. “Zelfs in het Engels kan ik geen twee woorden aan elkaar knopen”, beweert hij stellig. Behalve Latijn en Grieks heb ik nooit een vreemde taal geleerd. De meeste contracten heb ik getekend zonder in de verste verte iets van de taal te kennen waaruit ik ging vertalen. Als de uitgever mij kan overtuigen dat het boek de moeite waard is, ga ik de uitdaging aan. Je stelt je niet voor hoe spannend het is wanneer ik aan de slag ga met een tekst waar ik niets van begrijp…” [...]

Zijn methode is altijd dezelfde: hij is allergisch voor grammaticahandboeken en dompelt zich liever helemaal onder in woordenboeken en tweetalige uitgaven. Doorgaans leest hij het boek niet vóór hij begint te vertalen: “Alleen zo kan je in de vertaling een zekere vorm van spontaniteit behouden.” Het enige waar hij aan vasthoudt, is dat hij eerst het einde vertaalt: “Mijn angst voor de dood is zo groot dat ik het liefst van bij het begin komaf maak met het einde”, verklaart hij. [...] Die “primaire behoefte om zichzelf en de lezer in andermans taal te verplaatsen” beweert hij altijd al gevoeld te hebben.

Boeken, alleen maar boeken. Netjes op een rij op de boekenplank. Stapels op de vloer. Geen centimeter meer vrij op de tafels. Het hele huis is eronder bedolven. Er is nauwelijks plek om rond te lopen. Hier is het, in dit bourgeois appartement van het 16de arrondissement van Parijs, dat Pierre-Emmanuel Dauzat zijn werkplek heeft neergezet. Hier werkt hij op zijn computer, twaalf tot veertien uur per dag, aan zijn boeken en aan die van anderen: hij leest, vertaalt, schrijft voorwoorden. ’s Avonds hoeft hij maar de straat over te steken om naar huis te gaan. “Mijn sociaal leven is tot een minimum herleid”, erkent hij.

Net geen 50, is Pierre-Emmanuel Dauzat een van de meest gevraagde vertalers in Frankrijk. [...]

Polyglot? Pierre-Emmanuel Dauzat verwijst het woord naar de prullenmand. Hij spreekt geen van de talen die hij vertaalt. "Zelfs in het Engels kan ik geen twee woorden zeggen, zegt hij. Behalve Latijn en Grieks heb ik nooit een vreemde taal geleerd. Ik heb de meeste van mijn contracten getekend zonder ook maar enige kennis van de taal die ik zou gaan vertalen. Een uitgever hoeft mij alleen maar te overtuigen van de verdiensten van een boek, en ik ga de uitdaging aan. U kunt zich de spanning niet voorstellen die ik ervaar als ik aan een tekst begin die ik niet begrijp..."[...].

Zijn methode is steeds weer dezelfde: hij is allergisch voor grammatica's, en geeft er de voorkeur aan om zich onder te dompelen in woordenboeken en tweetalige boeken. Gewoonlijk leest hij het werk dat hij moet vertalen niet van tevoren: "Het is essentieel om een soort spontaneïteit in de vertaling te houden". Een regel: hij begint met het vertalen van het slot. "Ik ben zo bang voor de dood dat ik er de voorkeur aan geef om het slot van bij het begin uit de voeten te hebben" legt hij uit. [...] Hij zegt dat hij altijd deze "vitale behoefte heeft gevoeld om mezelf te verbannen in de taal van anderen".

Boeken, overal boeken. Rug aan rug op de boekenplanken. Opgestapeld op de grond. In stapeltjes her en der op tafel. Alle kamers staan er tot de nok toe mee vol. Ruimte om te bewegen is er nauwelijks. Hier, in dit statige appartement in het chique zestiende arrondissement van Parijs, houdt Pierre-Emmanuel Dauzat kantoor. Hier zit hij twaalf tot veertien uur per dag achter zijn computer te werken: hij leest en vertaalt boeken en voorziet ze van een voorwoord, en hij schrijft zijn eigen boeken. 's Avonds hoeft hij maar de straat over te steken en hij is thuis. "Mijn sociale leven is tot een minimum beperkt", erkent hij.

Bijna 50 is hij, en een van de meest gevraagde Franse vertalers. [...]

Polyglot? Pierre-Emmanuel Dauzat wuift deze kwalificatie met een handgebaar weg. Hij spreekt geen enkele van de talen waaruit hij vertaalt. "Zelfs in het Engels kan ik nog geen twee woorden zeggen", vertelt hij. "Behalve Latijn en Grieks heb ik nooit een vreemde taal geleerd. De meeste van mijn contracten heb ik ondertekend zonder enige kennis van de brontaal in kwestie. Een uitgever hoeft mij er maar van te overtuigen dat een boek de moeite waard is en ik ga de uitdaging aan. U heeft geen idee hoe ik onder hoogspanning sta als ik begin te werken aan een tekst die ik totaal niet begrijp...".

Zijn methode om de tekst te ontcijferen is altijd dezelfde: liever dan zich te verdiepen in de grammatica, waaraan hij een broertje dood heeft, dompelt hij zich onder in woordenboeken en boeken in tweetalige uitgave. In de regel leest hij het werk dat hij moet vertalen niet van tevoren: "Alleen zo kun je een bepaalde spontaniteit in de vertaling behouden." Eén principe heeft hij: hij vertaalt eerst het einde. "Ik ben zo bang voor de dood dat ik daar meteen vanaf wil zijn", legt hij uit.

Deze levensnoodzakelijke behoefte om zijn toevlucht te zoeken in de taal van de anderen, zo zegt hij, heeft hij altijd al gehad.

Boeken, enkel boeken. Op rijen op de planken. Opgestapeld op de grond. Op een hoop op elke tafelhoek. Alle kamers staan er bol van. Nauwelijks plaats om te bewegen. Het is hier, in dit bourgeoisappartement van het 16e arrondissement van Parijs, dat Pierre Emmanuel Dauzat zijn bureau heeft ingericht. Hier werkt hij voor zijn computer, twaalf tot veertien uur per dag, lezend, vertalend en voorwoorden van andere alsook zijn eigen boeken schrijvend. 's Avonds moet hij enkel de straat oversteken om naar huis te gaan. "Mijn sociaal leven is tot een minimum beperkt", geeft hij toen.

Nu bijna 50, is Pierre-Emmanuel Dauzat een van de meest gevraagde Franse vertalers. [...]

Een polyglot? Pierre-Emmanuel Dauzat wuift de term weg. Hij spreekt geen van de talen die hij vertaalt. "Zelfs in het Engels kan ik geen twee woorden zeggen", verzekert hij. "Behalve Latijn en Grieks heb ik nooit een vreemde taal geleerd. De meeste van mijn contracten werden ondertekend zonder dat ik de taal machtig was. Een uitgever moet me slechts overtuigen van het belang van een boek, opdat ik de uitdaging aanneem. U kan zich niet voorstellen hoe gespannen ik ben wanneer ik aan een tekst begin te werken waar ik niets van begrijp..." [...]

Zijn methode is altijd dezelfde: hij is allergisch voor grammatica en verkiest zich "onder te dompelen" in woordenboeken en tweetalige boeken. Meestal leest hij het boek dat hij moet vertalen niet op voorhand: "Dit is nodig om een soort van spontaneïteit te behouden in de vertaling." Zijn enige principe is om eerst het einde te vertalen: "Ik heb zo'n angst voor de dood dat ik liever meteen van het einde af ben", legt hij uit. [...] Deze "vitale behoefte om zich te verbannen naar de taal van anderen", zegt hij, heeft hij altijd al gehad.

Boeken, niets dan boeken. In rijen op de boekenplanken. Opgestapeld op de vloer. Opgehoopt tot op het laatste plekje op de tafel. Alle kamers zitten er overvol mee. Bijna geen plaats om je te bewegen. Hier, in dit luxe appartement in het 16e arrondissement van Parijs, heeft Pierre-Emmanuel Dauzat zijn bureau gevestigd. Hier werkt hij aan zijn computer, twaalf tot veertien uur per dag, lezend, vertalend, voorwoorden schrijvend voor de boeken van anderen, en schrijvend aan de zijne. ‘s Avonds hoeft hij de straat maar over te steken om thuis te komen. “Mijn sociale leven is tot een minimum beperkt”, erkent hij.

De bijna vijftigjarige Pierre-Emmanuel Dauzat is één van de meest gevraagde vertalers van Frankrijk.[...]

Een polyglot? Pierre-Emmanuel Dauzat wijst de kwalificering van de hand. Hij spreekt geen van de talen die hij vertaalt. “Zelfs in het Engels spreek ik nog geen twee woorden”, verzekert hij. “Afgezien van Latijn en Grieks heb ik geen enkele vreemde taal geleerd. Het grootste deel van mijn contracten heb ik getekend zonder dat ik ook maar iets wist van de taal die ik ging vertalen. Het is voldoende als een redacteur me overtuigt van het belang van een boek om de uitdaging aan te gaan. U heeft geen idee van de spanning die ik voel als ik begin aan de vertaling van een tekst waar ik niets van begrijp…” […]

Zijn aanpak is altijd dezelfde: allergisch voor grammaticaboeken geeft hij er de voorkeur aan zich “onder te dompelen” in woordenboeken en boeken waar de originele taal naast de vertaling staat. Meestal leest hij het boek dat hij moet vertalen niet van tevoren: “Dat is essentieel om een vorm van spontaniteit in de vertaling te behouden.” Zijn enige principe is dat hij begint met het einde te vertalen: “Ik heb een zodanige angst voor de dood dat ik er de voorkeur aan geef om het einde meteen uit de weg te hebben”, legt hij uit. […] De “fundamentele behoefte te vluchten in de taal van anderen” zegt hij altijd al gevoeld te hebben.

Boeken, niets dan boeken. Uitgelijnd met planken. Gestapeld op de vloer. Verpakt op elke hoek van de tafel. Alle kamers zitten er vol mee. Het is hier, in dit burgerlijk appartement in het 16e arrondissement van Parijs, dat Pierre-Emmanuel Dauzat zijn kantoor heeft ingericht. Hier werkt hij twaalf tot veertien uur per dag achter zijn computer aan het lezen, vertalen en voorlezen van andermans boeken en het schrijven van zijn eigen boeken. 's Avonds hoeft hij alleen maar de straat over te steken om naar huis te gaan.

Pierre-Emmanuel Dauzat, bijna 50 jaar oud, is een van de meest gevraagde Franse vertalers.[...]

Polyglot? Pierre-Emmanuel Dauzat veegt de kwalificatie uit met een backhand. Hij spreekt geen van de talen die hij vertaalt. "Zelfs in het Engels kan ik geen twee woorden zeggen," zei hij. Afgezien van Latijn en Grieks heb ik nooit een vreemde taal geleerd. De meeste van mijn contracten heb ik ondertekend zonder in het minst de taal te kennen die ik zou gaan vertalen. Er is alleen een uitgever nodig om me te overtuigen van de waarde van een boek om de uitdaging aan te gaan. Je kunt je niet voorstellen in welke staat van spanning ik me bevind als ik aan een tekst begin te werken die ik niet begrijp."

Zijn werkwijze is altijd hetzelfde: allergisch voor grammatica 's' dompelt 'hij zich het liefst onder in woordenboeken en boeken in tweetalige uitgave. Over het algemeen leest hij het werk dat hij moet vertalen niet van tevoren: “It is essential to keep a form of spontaneity in the translation.” Enige principe, hij begint met het vertalen van het einde: "Ik heb zo 'n doodsangst dat ik er de voorkeur aan geef om vanaf het begin van het einde af te komen", legt hij uit. [...] Deze "vitale behoefte om zichzelf te verbannen in de taal van anderen", zegt hij, heeft het altijd gevoeld.