[...] Translators just didn't get recognition, they didn't expect to make much of a living, just get by. Very few people were actually trained as translators, but most had a solid college education and a solid knowledge of languages, at least their own language. I had a friend who fell exactly into that category and my circle of friends expanded to include other translators. I found them to be much more interesting as people, and discovered that we often had similar life experiences. I never had trouble making friends, but I always felt "different" and I'm sure they felt it too. When my friend retired, she recommended me as her replacement. I now entered the realm of Reinsurance, of which I knew nothing. I was also the only translator there, and didn't have much to fall back on. However, it was another notch up....
On my new job, I started looking through the files, asking questions and got the company to enroll me in Insurance courses. The College of Insurance was across the street, and I consulted fire codes, insurance policies and fire extinguisher catalogs in their library. I was learning what I had never had the luxury of being able to do before: research. The first time I had to translate a proposal for purposes of insurance of a nuclear plant, I got a call from the head man in that department, congratulating me on the job I had done. "Compares favorably with what we are used to," he said. What an upper! What happened was that I consulted a document in the files similar to the one I was tackling for guidance, but when I saw that my predecessor had used the word "nucleus" instead of "core", I realized that the files were useless to me. I went across the street to the library and looked up "nuclear plants." I immediately found all the terminology I needed.
It takes a great deal more than that to be a good translator these days, of course. [...] | [...]Τους μεταφραστές απλά δεν τους έδιναν και πολύ σημασία, δεν περίμεναν ότι θα κέρδιζαν άνετα τα προς το ζην, απλά ένα λιτό μεροκάματο. Ελάχιστοι ,στην πραγματικότητα, είχαν εκπαιδευτεί ως μεταφραστές, όμως οι περισσότεροι είχαν μια πανεπιστημιακή μόρφωση καθώς επίσης και μια γνώση για τις γλώσσες με στέρεες βάσεις, τουλάχιστον για την δική τους γλώσσα. Είχα μία φίλη που ταίριαζε απόλυτα σε αυτήν την περιγραφή και ο κύκλος γνωριμιών μου μεγάλωσε τόσο ώστε να περιλάβει και άλλους μεταφραστές. Τους έβρισκα πολύ πιο ενδιαφέροντες ως ανθρώπους και ανακάλυψα πως στις ζωές μας υπήρχαν πολλές παρόμοιες εμπειρίες. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα στο να κάνω φίλους, ωστόσο πάντοτε ένιωθα διαφορετική και είμαι σίγουρη ότι το ένιωθαν και αυτοί. Όταν η φίλη μου αποσύρθηκε, με πρότεινε ως αντικαταστάτρια της. Κι έτσι μπήκα στον τομέα της Αντασφάλισης, για τον οποίο δεν γνώριζα τίποτε. Ήμουν επίσης η μόνη μεταφράστρια εκεί, και δεν είχα έτσι ιδιαίτερη στήριξη από πουθενά. Αποδείχθηκε ωστόσο άλλη μια επιτυχία μου… Στην νέα μου εργασία άρχισα να διατρέχω τα αρχεία, κάνοντας ερωτήσεις και κατάφερα να με εγγράψει η εταιρεία σε μαθήματα Ασφαλιστικής. Το Κολλέγιο Ασφαλιστικής βρίσκονταν στην άλλη άκρη του δρόμου και συμβουλεύτηκα κώδικες πυροπροστασίας, πολιτικές ασφαλείας, και καταλόγους πυροσβεστήρων στην βιβλιοθήκη τους. Μάθαινα αυτό που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα την πολυτέλεια να κάνω, μάθαινα να ερευνώ. Την πρώτη φορά είχα να μεταφράσω μία πρόταση για τον σκοπό της ασφάλισης ενός πυρηνικού εργοστασίου, με κάλεσε ο προϊστάμενος σε εκείνο το τμήμα, συγχαίροντας με για τη δουλειά που είχα κάνει. «Είναι εξίσου καλό αν όχι καλύτερο από ό,τι έχουμε συνηθίσει», είπε. Πόσο ενθαρρυντικά λόγια! Αυτό που συνέβη ήταν πως συμβουλεύτηκα ένα έγγραφο από το αρχείο παρόμοιο με εκείνο που χρησιμοποιούσα για καθοδήγηση, αλλά όταν είδα πως ο προκάτοχος μου είχε χρησιμοποιήσει την λέξη «κέντρο» αντί για "πυρήνας", συνειδητοποίησα πως τα αρχεία μου ήταν άχρηστα. Διέσχισα τον δρόμο και στην βιβλιοθήκη αναζήτησα τον όρο «πυρηνικά εργοστάσια». Αμέσως βρήκα όλη την ορολογία που χρειαζόμουν. Βέβαια, απαιτείται πολύ περισσότερη προσπάθεια για να είναι κανείς καλός μεταφραστής στις μέρες μας. [...] |