Dawno temu gry komputerowe były ze sobą bardzo ściśle powiązane. W 1993 roku nie istniał taki termin, jak „gra casualowa”, a tym bardziej pomysł na to, że FPS’y, czyli strzelanki z widoku pierwszej osoby (wtedy gatunek ten nie miał jeszcze swojej nazwy), mogą być postrzegane, jako „hardkorowe tytuły”. Byli ludzie, którzy grali w gry, i ci, którzy nie grali. Hardkorowymi graczami byli ci, którzy za bardzo wsiąknęli w golfa, Harpoon, serca, lub przygody tekstowe - jako, iż obsesyjnie grali w wybraną przez siebie grę.

Kiedy Myst i CD-ROM zaczęły mieszać na rynku masowym, ten ekosystem został zaburzony. Robyn Miller wyraża się jasno mówiąc, iż Myst został zaprojektowany, by podobać się niegrającym osobom, i właśnie ci ludzie byli targetem tej gry. Magazyny hobbystyczne, takie jak Computer Gaming World, nie mogły już wyznaczać trendów dla przemysłu gier wideo: na świecie były miliony osób kupujących gry, które nie czytały takich magazynów. Zupełnie nowy rodzaj gracza. W tej sytuacji cóż byłoby bardziej naturalnym, niż stworzenie podziału na „nas” i „ich”? W pewien bardzo realny sposób, ten podział już wtedy był prawdą.

Narracja wokół wypuszczenia Myst na rynek opowiada, iż „hardkorowe” czasopisma i gracze ostro skrytykowali tę grę, a nawet wyrzekli się jej. Nazywali ją pokazem slajdów, i krytykowali za zawiłe, idiotyczne zagadki; ładna grafika i nic więcej. W 2001 roku Micahel Wolf, pracownik PC Gamer, powiedział, iż „zarówno krytycy, jak i hardkorowi gracze powszechnie potępili Myst jako pokaz slajdów, który zawierał w sobie bardzo małą ilość faktycznego gameplay'u”. W tym samym roku, publicysta dla Maximum PC wspominał Myst jako „żmudną papkę składającą się z łamania szyfrów i przekładania dźwigni”, i uważał, że wtedy jeszcze pachnący nowością remake pod tytułem realMYST jest „jasnym przypomnieniem, dlaczego prasa wylała wiadro pomyj na oryginał kiedy ukazał się na rynku”.