Ce que je vais raconter de ma première nuit de New York fera sourire les Américains;
aussi bien est-ce dans ce but que je l'écris. Dans un livre du merveilleux Rudyard Kipling,
je me rappelle avoir lu les épouvantes du sauvage Mowgli la première fois qu'il coucha
dans une cabane close: l'impression de sentir un toit au-dessus de sa tête lui devint bientôt
si intolérable, qu'il fut obligé d'aller s'étendre dehors à la belle étoile. Eh bien! J'ai presque
subi cette nuit une petite angoisse analogue, et c'étaient les gratte-ciel, c'étaient les grandes
lettres réclames au-dessus de moi, c'étaient les grands tonneaux rouges montés sur leurs
échasses de fonte; trop de choses en l'air, vraiment, pas assez de calme là-haut. Et puis, ces
six millions d'êtres humains tassés alentour, ce foisonnement de monde, cette superposition à
outrance oppressaient mon sommeil. Oh! Les gratte-ciel, déformés et allongés en rêve! Un en
particulier (celui du trust des caoutchoucs, si je ne m'abuse), un qui surgit là très proche, un
tout en marbre qui doit être d'un poids à faire frémir! Il m'écrasait comme une surcharge, et
parfois quelque hallucination me le montrait incliné et croulant...
C'est dimanche aujourd'hui; le matin se lève dans une brume lourde et moite; il fera une
des chaudes journées de cette saison automnale qu'on appelle ici «l'été indien». Sur New
York pèse la torpeur des dimanches anglais et, dans les avenues, les voitures électriques
ont consenti une trêve d'agitation. Rien à faire, les théâtres chôment et demain seulement je
pourrai commencer à suivre les répétitions du drame qui m'a amené en Amérique. Mais dans
le voisinage, tout près, il y a Central Park, que j'aperçois par ma fenêtre, avec ses arbres déjà
effeuillés; j'irai donc là, chercher un peu d'air et de paix. | Winning entries could not be determined in this language pair.There was 1 entry submitted in this pair during the submission phase. Not enough entries were submitted for this pair to advance to the finals round, and it was therefore not possible to determine a winner.
Competition in this pair is now closed. |
Тое, што я распавяду пра першую ноч, праведзеную мною ў Нью-Ёрку, развесяліць амерыканцаў, але я пішу менавіта з гэтай мэтай. Я памятаю, як калісьці ў адной з кніг вялікага Рэд'ярда Кіплінга я прачытаў аб трывогах дзікага Маўглі, які ў першы раз лёг спаць у закрытай хаце: адчуванне даху над галавой стала настолькі невыносным для яго, што ён вымушаны быў заснуць звонку пад адкрытым небам . Так, гэтай ноччу я адчуў падобную трывогу, але гэта былі хмарачосы, рэкламныя шчыты з велізарнымі літарамі нада мной, вялікія чырвоныя бочкі, якія ўзвышаліся на літых будаўнічых лясах; занадта шмат рэчаў і недастаткова спакою ў паветры. Да таго ж, гэтыя шэсць мільёнаў людзей, якія шчыльна жылі у акрузе, гэтае шматлікае насельніцтва, гэта напластаванне крайнасцяў дзейнічала прыгнятальна на мой сон. А гэтыя дэфармаваныя і падоўжаныя хмарачосы, якія прыснілася мне! Асабліва той, які, калі я не памыляюся, належыць каўчукавы трасту. Увесь мармуровы, ён віднеецца зусім недалёка і павіннен мець нерэальную вагу. Ён залішне давіў на мяне, і часам у ілюзіях ён уяўляўся мне крывым і старым ... Сёння нядзеля. Раніца пачынаецца з густога і вільготнага туману; прадбачыцца адзін з тых гарачых дзён восеньскага перыяду, які называюць тут «бабіным летам». Над Нью-Ёркам навісае спакой ангельскіх нядзель, і нават электрамашыны на бульварах ўціхамірылі свой ход. Нічога не зробіш, тэатры зачынены, і толькі заўтра я змагу прадоўжыць рэпетыцыю драмы, якая прывяла мяне ў Амерыку. Але зусім побач па суседстве ёсць Цэнтральны парк, які можна убачаць праз акно з яго ўжо голымі дрэвамі, пайду-ка я туды ў пошуках свежага паветра і спакою. | Entry #12802 — Discuss 0
|