ProZ.com translation contests »
1st Annual ProZ.com Translation Contest: "Awakening" » English to Albanian » Entry #6773

Source text in English

Translation #6773

Heathrow Airport is one of the few places in England you can be sure of seeing a gun. These guns are carried by policemen in short-sleeved shirts and black flak-jackets, alert for terrorists about to blow up Tie-Rack. They are unlikely to confront me directly, but if they do I shall tell them the truth. I shall state my business. I’m planning to stop at Heathrow Airport until I see someone I know. (...)

Astonishingly, I wait for thirty-nine minutes and don’t see one person I know. Not one, and no-one knows me. I’m as anonymous as the drivers with their universal name-cards (some surnames I know), except the drivers are better dressed. Since the kids, whatever I wear looks like pyjamas. Coats, shirts, T-shirts, jeans, suits; like slept-in pyjamas. (...)

I hear myself thinking about all the people I know who have let me down by not leaving early on a Tuesday morning for glamorous European destinations. My former colleagues from the insurance office must still be stuck at their desks, like I always said they would be, when I was stuck there too, wasting my time and unable to settle while Ally moved steadily onward, getting her PhD and her first research fellowship at Reading University, her first promotion.

Our more recent grown-up friends, who have serious jobs and who therefore I half expect to be seeing any moment now, tell me that home-making is a perfectly decent occupation for a man, courageous even, yes, manly to stay at home with the kids. These friends of ours are primarily Ally’s friends. I don’t seem to know anyone anymore, and away from the children and the overhead planes, hearing myself think, I hear the thoughts of a whinger. This is not what I had been hoping to hear.

I start crying, not grimacing or sobbing, just big silent tears rolling down my cheeks. I don’t want anyone I know to see me crying, because I’m not the kind of person who cracks up at Heathrow airport some nothing Tuesday morning. I manage our house impeccably, like a business. It’s a serious job. I have spreadsheets to monitor the hoover-bag situation and colour-coded print-outs about the ethical consequences of nappies. I am not myself this morning. I don’t know who I am.
Aeroporti Heathrow është një nga të paktat vende në Angli, ku patjetër do të hasësh armë. Ato mbahen prej policësh me këmisha mëngëshkurtra dhe jelekë antiplumb të zinj, në vigjilencë për terroristë me synim hedhjen në erë të Tie-Rack-ut. Megjithëse pak mundësi ka që ata të më ndalojnë, n.q.s. kjo ndodh, unë do t’ju them të vërtetën. Do ta deklaroj hapur qëllimin tim. Unë kam ndër mend të qëndroj në aeroportin Heathrow, derisa të gjej dikë të njohur. (...)

Çuditërisht, pas një pritjeje prej tridhjetë e nëntë minutash, unë ende s’kam parë ndonjë person që njoh. Asnjë. Dhe as mua nuk më njeh kush. Unë jam po kaq i paemër sa dhe shoferët me kartat me ato emrat e tyre të përbotshëm (disa mbiemra i kam të dëgjuar), veçse shoferët janë më të mirëveshur. Që prej lindjes së fëmijëve, gjithçka që vesh ngjan me pizhame: xhaketa, këmisha, bluza me mënga të shkurtra, xhinse, kostume; si pizhame të përdorura/të veshura. (...)

E kap veten duke menduar për të gjithë të njohurit e mi, të cilët më kanë zhgënjyer me mosnisjen e tyre drejt destinacionesh magjepsëse europiane herët një mëgjes të marte . Ish-kolegët e mi të zyrës së sigurimeve do të jenë ende të kërrusur mbi tryezat e punës, ashtu siç thosha unë gjithmonë se do të ishin, atëherë kur edhe unë isha i kërrusur, duke shtyrë kohën dhe pa mundur të vendosem përfundimisht aty, ndërkohë që Eli përparonte vazhdimisht me marrjen e doktoratës dhe të titullit të bashkëpunëtorit shkencor në Universitetin Reading, si dhe të ngritjes së saj të parë në detyrë.

Miqtë tanë të rritur më të rinj, të cilët kanë profesione serioze dhe për këtë arsye unë kam njëfarë shprese se do të shfaqen tani nga momenti në moment, më thonë se, të qenët shtëpiak është një punë krejt dinjitoze për një burrë, madje dhe e guximshme, po, burrërore, të rrish në shtëpi me fëmijët. Këta miqtë tanë janë miq të Elit së pari. Unë, me sa duket, s’kam më asnjë të njohur dhe këtu larg fëmijëve dhe aeroplanëve mbi kokë, duke e kapur veten në mendime, dëgjoj mendimet e një qaramani. Dhe nuk është kjo, ajo që kisha shpresuar të dëgjoja.

Po filloj të qaj, jo të ngërdheshem a të ngashërehem, veçse lotë të mëdhenj të heshtur më rrëshqasin në faqe. Nuk dua të më shohë ndonjë i njohur të qaj, sepse unë nuk jam nga ata njerëz që ia krisin të qarit në aeroportin Heathrow, një mëngjes të një marte çfarëdo. Unë jam ai që e drejtoj shtëpinë tonë në mënyrë të përpiktë, si një ndërmarrje. Është një punë serioze kjo. Unë ndjek gjendjen e qeskës së fshesës elektrike nëpëmjet fletëllogaritëseve dhe shkrimet e mia mbi pasojat morale të pelenave i shtyp me ngjyra të shifruara. Këtë mëngjes nuk jam vetja ime. As unë vetë s’e di, se kush jam.