Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.
Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.
Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.
That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | Երկար տարիների ընթացքում, առանց դրա մեծ աղմուկի առաջացման, Նյու-Յորքի իշխանությունները հաշմանդամություն ունեցող մի քանի կոճակներից զերծ էին մնացել, երբ մեկնում էին քաղաքի հետիոտնային լույսերը: Համակարգչային ժմչփներ, նրանք որոշեցին, գրեթե միշտ աշխատել են ավելի լավ: 2004 թ.-ին, 3,250-ից պակաս 750-ից քիչ թվով կոճակներ մնացին: Քաղաքային կառավարությունը, սակայն, չկարողացավ վերցնել հաշմանդամ կոճակները, անթիվ մատները բռնելով, անհեթեթ սեղմելով: Սկզբում կոճակները փրկվեցին, քանի որ դրանք հեռացնելով: Սակայն պարզվեց, որ նույնիսկ կոռուպցիոն կոճակները ծառայում են նպատակին: Իսրայելում գտնվող Նեգեւի Բեն-Գյուրիոն համալսարանից Թալ Օռոն-Գիլադը ասում է, որ կոճակը սեղմում են հետիոտնները, ավելի քիչ հավանական է անցնել: Անդրադառնալով վարքագծի վրա վարվելով, նա նշում է, որ մարդիկ ավելի հեշտությամբ հնազանդվում են մի համակարգին, որը մղում է զգուշորեն պահելու իրենց ներդրումը: Գործող կոճակները արտադրում են այս տեսակի պլաստիկ ազդեցությունները, քանի որ մարդիկ այնպիսի համակարգերի նկատմամբ վերահսկողության տպավորություն են ստեղծում, ասում է Միչիգանի համալսարանի մարդասիրական համակարգչային մասնագետ Էնթան Ադարը, Անն Արբորը: Դոկտոր Ադարը նշում է, որ իր աշակերտները սովորաբար նախագծում են ծրագրային ապահովում `սեղմելով« փրկել »կոճակով, որն այլ դեր չունի, քան համոզել այն օգտվողներին, ովքեր չգիտեն, որ իրենց ստեղնաշարերը ավտոմատ կերպով պահվում են: Մտածեք այդ մասին, ասում է նա, որպես բարեգործական խաբեության շոշափում `դիմադրելու մեքենայական աշխարհի բնորոշ սառնությունը: Դա մեկ տեսակետ է: Սակայն, ճանապարհային գոտիներում, առնվազն, տեղադրման կոճակները կարող են ունենալ նաեւ մուգ կողմ: Ռիֆֆ Ռիսսերը, FACTUM- ի ղեկավար, վիենային ինստիտուտի ղեկավար, որն ուսումնասիրում է երթեւեկության համակարգերում հոգեբանական գործոնները, համարում է, որ հետիոտների վարքագծի մասին իրազեկվածությունը եւ հետագայում խաբվածության մեջ ընկճելը գերազանցում է օգուտները: |