ProZ.com translation contests »
Benevolent deception: "The placebo button effect" » English to Malay » Entry by kalsom akil


Source text in English

Translation by kalsom akil (#25030) — Winner

Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.

Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.

Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.

That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits.
Selama bertahun-tahun, tanpa sebarang bantahan, pihak berkuasa di New York melumpuhkan kebanyakan butang kawalan yang pernah mengendalikan lampu pejalan kaki di bandar. Mereka telah memutuskan bahawa pemasa berkomputer kerap bekerja lebih baik. Menjelang tahun 2004, kurang daripada 750 daripada 3,250 butang tersebut kekal berfungsi. Walau bagaimanapun, kerajaan bandar tidak mengambil butang yang tidak berfungsi menyebabkan jari yang tak terhitung banyaknya menekan secara sia-sia.

Sebenarnya butang tersebut terselamat kerana kos untuk mengeluarkannya. Tetapi ternyata bahawa walaupun butang tersebut tidak berfungsi, ia mencapai tujuannya. Pejalan kaki yang menekan butang kurang cenderung menyeberang sebelum lelaki hijau itu muncul, kata Tal Oron-Gilad dari Universiti Ben-Gurion di Negev, di Israel. Setelah mengkaji tingkah laku di lintasan, beliau mendapati bahawa orang lebih mudah mematuhi sistem yang memberi perhatian kepada input mereka.

Butang tidak berfungsi menghasilkan kesan plasebo seperti ini kerana orang sukakan kesan kawalan ke atas sistem yang mereka gunakan, kata Eytan Adar, pakar dalam interaksi manusia-komputer di University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar menyatakan bahawa kebiasaannya pelajarnya membentuk perisian dengan butang "simpan" yang boleh diklik, yang tidak mempunyai peranan selain untuk memberi jaminan kepada pengguna yang tidak menyedari bahawa ketukan kekunci mereka disimpan secara automatik. Memikirkannya, katanya, sebagai sentuhan penipuan yang baik di sebalik kedinginan dunia mesin.

Itu adalah satu pandangan. Tetapi, di lintasan jalan sekurang-kurangnya, butang plasebo mungkin juga mempunyai sisi yang lebih gelap. Ralf Risser, ketua FACTUM, sebuah institut di Vienna yang mengkaji faktor-faktor psikologi dalam sistem lalu lintas, menganggap bahawa kesedaran pejalan kaki terhadap kewujudannya, dan kebencian akibat penipuan, kini telah melebihi manfaat.


Discuss this entry