A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Դարի թեման՝ առնվազն, զարգացած աշխարհում, այն է, որ մարդիկ լռություն փափագում են ու չեն կարողանում գտնել այն: Երթևակության ժխորը, հեռախոսների անդադար զրնգոցը, թվային գովազդները ավտոբուսներում եւ գնացքներում , հեռուստացույցների աղաղակը՝ անգամ դատարկ գրասենյակներում, բացասական լիցքեր են տալիս անդադար ու շեղումներ են առաջացնում: Մարդկությունը ուժասպառ է լինում աղմուկից և ձգտում հակառակին - լինի դա վայրի բնության գրկում, լայն օվկիանոսում կամ հեռավոր վայրում՝ իրենց նվիրելով հանդարտությանն ու ինքնակենտրոնացմանը: Պատմության պրոֆեսոր Ալեն Կորբինը, որը գրում է Սորբոնի իր ապաստարանից և նորվեգացի հետազոտող Էրլինգ Կագգենը՝ Անտարկտիկայի թափոններում եղած ժամանակաշրջանի իր հիշողություններից՝ այս երկուսն էլ փորձել են փախչել: Եվ, այնուամենայնիվ, ինչպես պարոն Կորբինը նշում է «Լռության պատմություն» -ում, գուցե և այլևս այնպես աղմուկ չկա, ինչպես եղել է նախկինում: Մինչ օդամղվող անվադողերը, քաղաքային փողոցները լցված էին մետաղյա ճարմանդների անիվների և ձիերի նալերի քարեձայն չխկչխկոցով: Նախքան բջջային հեռախոսներով կամավոր ինքնամեկուսացումը, ավտոբուսներն ու գնացքները զրուցում էին իրար հետ զանգերով: Թերթավաճառները չէին թողնում իրենց ապրանքները մռայլ կույտերում, այլ բարձր ձայնով գովազդում էին՝ ինչպես կեռասի, մանուշակների եւ թարմ թյունիկի վաճառողները: Թատրոնն ու օպերան ծափահարությունների ու սուլոցների խառնաշփոթում էին: Անգամ գյուղերում. գյուղացիները երգում էին, երբ ծանր աշխատանք էին կատարում: Նրանք այլևս չեն երգում: Այն՝ ինչը փոխվել է, սա ոչ այնքան աղմուկի մակարդակին է վերաբերում, որը նախորդ դարերում ևս բողոքի աղբյուր էր հանդիսանում, այլ շեղումի աստիճանին, որը զբաղեցրել է այն տարածքը, որտեղ լռությունը կարող էր ներխուժել: Սակայն ի հայտ է գալիս մեկ այլ պարադոքս՝ երբ այն ներխուժում է - սոճու անտառի խորք, մերկ անապատ, հանկարծակի ազատված սենյակ - այն ավելի շուտ նյարդայնացնող է, քան ողջունելի: Սարսափը ներս է թափանցում. ականջը բնազդաբար որևե ձայն է փնտրում՝ լինի դա կրակի ֆշշոց, ծտի ծլվլոց կամ տերևների խշխշոց, դա փրկում է այս անորոշ դատարկությունից: Մարդիկ լռություն են ուզում, բայց ոչ այնքան շատ: |