Όταν μου είπε η γυναίκα μου ότι είναι έγκυος, ένιωσα αυτό το τράβηγμα που παθαίνεις στο στομάχι όταν το τρενάκι του λούνα-παρκ βουτάει στην κατηφόρα. Ναι, ένιωσα χαρά, αλλά ... Χριστέ μου* Το να είσαι γονιός είναι ... για γονιούς, πώς να το κάνουμε.

Να ‘μαι, λοιπόν, με μάτια γουρλωμένα, τον ιδρώτα να τρέχει ποτάμι, και ερωτηματικά να πλανώνται στον αέρα γύρω από το κεφάλι μου, όπως συμβαίνει σε χαρακτήρα κακοκαμωμένης γελοιογραφίας, να προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου για να αναλάβει την πλήρη φροντίδα ενός άλλου όντος εκτός από τη γάτα μου. Έχω ευθύνη να βεβαιωθώ ότι αυτό το ανθρωπάκι μεγαλώνοντας δε θα γίνει σκέτο τέρας. Αν το παιδί βγει κοινωνικά προβληματικό, ποιος θα φταίει; Εγώ. Αν το μικρό δεν μπορεί να εντοπίσει το Λουξεμβούργο στο χάρτη, θα φταίω εγώ που δε θα έχω φροντίσει να αποκτήσει σωστή μόρφωση. Σίγουρα θα χρειαστεί ψυχοθεραπεία και, φυσικά, κι αυτό θα το φορτωθώ εγώ. Οι πιθανότητες να ακολουθήσω λάθος δρόμο είναι ατέλειωτες!

Θυμάμαι όταν ο πατέρας μου με κάθισε κάτω και προσπάθησε αδέξια να μου εξηγήσει ότι τα του πελαργού είναι παραμύθι. Ίσως να ήταν το πιο επώδυνο και αμήχανο μισάωρο της ζωής και των δύο μας. Εγώ δε θα μπορούσα να το κάνω σε άλλον άνθρωπο.

Μπορεί, πάλι, να προτρέχω. Μπορώ να τα καταφέρω, λέω στον εαυτό μου. Θα γίνω σπουδαίος πατέρας. Το παιδί μου θα μεγαλώσει και θα γίνει ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, ένας μορφωμένος, ευϋπόληπτος πολίτης του κόσμου και, μάλιστα, χωρίς να με μισεί.

Και μετά φαντάζομαι το έμβρυο, ακόμα απόλυτα προστατευμένο μέσα στην κοιλιά της γυναίκας μου, έξαφνα να ανοίγει το ένα μάτι την ώρα που μια ανησυχητική σκέψη καρφώνεται στο μυαλό του: «Άραγε, ο μπαμπάς το ‘χει ή δεν το ‘χει;»