Who cast that first fateful tomato that started the La Tomatina revolution? The reality is no one knows. Maybe it was an anti-Franco rebellion, or a carnival that got out of hand. According to the most popular version of the story, during the 1945 festival of Los Gigantes (a giant paper mâché puppet parade), locals were looking to stage a brawl to get some attention. They happened upon a vegetable cart nearby and started hurling ripe tomatoes. Innocent onlookers got involved until the scene escalated into a massive melee of flying fruit. The instigators had to repay the tomato vendors, but that didn't stop the recurrence of more tomato fights—and the birth of a new tradition.
Fearful of an unruly escalation, authorities enacted, relaxed, and then reinstated a series of bans in the 1950s. In 1951, locals who defied the law were imprisoned until public outcry called for their release. The most famous effrontery to the tomato bans happened in 1957 when proponents held a mock tomato funeral complete with a coffin and procession. After 1957, the local government decided to roll with the punches, set a few rules in place, and embraced the wacky tradition.
Though the tomatoes take center stage, a week of festivities lead up to the final showdown. It's a celebration of Buñol's patron saints, the Virgin Mary and St. Louis Bertrand, with street parades, music, and fireworks in joyous Spanish fashion. To build up your strength for the impending brawl, an epic paella is served on the eve of the battle, showcasing an iconic Valencian dish of rice, seafood, saffron, and olive oil.
Today, this unfettered festival has some measure of order. Organizers have gone so far as to cultivate a special variety of unpalatable tomatoes just for the annual event. Festivities kick off around 10 a.m. when participants race to grab a ham fixed atop a greasy pole. Onlookers hose the scramblers with water while singing and dancing in the streets. When the church bell strikes noon, trucks packed with tomatoes roll into town, while chants of "To-ma-te, to-ma-te!" reach a crescendo.
Then, with the firing of a water cannon, the main event begins. That's the green light for crushing and launching tomatoes in all-out attacks against fellow participants. Long distance tomato lobbers, point-blank assassins, and medium range hook shots. Whatever your technique, by the time it's over, you will look (and feel) quite different. Nearly an hour later, tomato-soaked bombers are left to play in a sea of squishy street salsa with little left resembling a tomato to be found. A second cannon shot signals the end of the battle. | Ko je bacio taj prvi sudbonosni paradajz sa kojim je započela La Tomatina revolucija? U stvarnosti to niko ne zna. Možda je to bio pobunjenik protiv Frankovog režima ili karneval koji se oteo kontroli. Prema najpopularnijoj verziji priče, godine 1945. tokom festivala Los Gigantes (parada ogromnih marioneta od zgužvanog papira), lokalni stanovnici su hteli da isceniraju svađu kako bi na sebe skrenuli pažnju. Zadesili su se kod obližnjih kolica sa povrćem i počeli da bacaju zrele paradajze. U to su se upleli i nevini posmatrači dok scena nije eskalirala u sveopšti metež u kom je ovo voće letelo na sve strane. Inicijatori incidenta su morali da nadoknade štetu uličnim prodavcima paradajza, ali to nije sprečilo ponovnu pojavu tuča sa paradajzom - i rođenje jedne nove tradicije. U strahu da ne dođe do nekontrolisanog izbijanja sukoba, vlasti su usvajale, ublažavale, i ponovo uspostavljale niz zabrana tokom 50-ih godina 20. veka. Godine 1951., lokalni stanovnici koji su kršili zakon bili su zatvoreni dok nisu pušteni usled protestovanja javnosti. Najpoznatije besramno kršenje zabrana vezanih za bacanje paradajza desilo se 1957. godine kada su njeni zagovornici održali podrugljivu ceremoniju sahrane paradajza sve sa sandukom i sprovodom. Nakon 1957. god. lokalna vlast je odlučila da popusti, uvela nekoliko pravila i prihvatila ovu neobičnu tradiciju. Iako paradajz zauzima centralno mesto, nedelja svečanosti predstavlja uvod za konačni spektakl. To je proslava svetaca zaštitnika Bunjola, Device Marije i Svetog Luisa Bertranda, uz ulične parade, muziku i vatromet u veselom španskom duhu. Da biste prikupili snagu za tuču koja sledi, služi se paelja epskih razmera noć uoči bitke, aranžirajući na najlepši način ovo čuveno jelo iz Valensije koje se pravi od pirinča, morskih plodova, šafrana i maslinovog ulja. Danas, na ovom festivalu gde su učesnici kao pušteni sa lanca, postoji određeni red. Organizatori su otišli toliko daleko da su čak uzgojili posebnu sortu bezukusnog paradajza samo za svrhu ovog događaja koji se održava jednom godišnje. Svečanost počinje oko 10 ujutru kada učesnici jure da uhvate šunku zakačenu za namašćen kolac. Posmatrači crevima za vodu prskaju one koji se nadmeću pevajući i plešući na ulicama. Kada crkveno zvono najavi podne, kamioni natovareni paradajzom ulaze u grad, a pesme u slavu paradajza dostižu vrhunac. Nakon toga, uz ispaljivanje vodenog topa, počinje glavni događaj. To predstavlja zeleno svetlo za gnječenje i bacanje paradajza u borbi sa ostalim učesnicima. Tu su bacači paradajza sa velike udaljenosti, oni koji gađaju direkt u lice, ili ispaljuju iz praćke. Koja god da je vaša tehnika, kada dođe kraj, izgledaćete (i osećaćete se) sasvim drugačije. Skoro sat vremena kasnije, bombaši natopljeni paradajzom ostaju u moru zgnječenog salsa sosa na ulici gde jedva da se išta što podseća na pravi paradajz može naći. Drugi pucanj iz topa najavljuje kraj borbe. |