Wat ik ga vertellen over mijn eerste New Yorkse nacht zal Amerikanen doen glimlachen; het is dan ook met dat doel dat ik het neerschrijf. Ik herinner me in een boek van de fantastische Rudyard Kipling gelezen te hebben over de ontsteltenis van de in de wildernis levende Mowgli toen hij voor het eerst in een gesloten hut sliep: het idee dat hij een dak boven zijn hoofd voelde werd al snel zo onverdraaglijk voor hem dat hij buiten in de openlucht moest gaan liggen. Welnu! Ik leed die nacht bijna aan een vergelijkbare ongerustheid, en dat was door de wolkenkrabbers, door de grote reclameletters boven me, door de grote rode vaten die op hun gietijzeren steigers stonden; er was beslist teveel aanwezig in de lucht, en niet genoeg rust daarboven. En die 6 miljoen menselijke wezens eromheen gepakt, dat gekrioel van mensen en die buitensporige opeenstapeling benauwden me ook in mijn slaap. Ach! De vervormde en uitgerekte wolkenkrabbers in mijn dromen! Een in het bijzonder (die van de rubbertrust als ik me niet vergis), een die daar heel dichtbij ineens oprijst, een helemaal van marmer, die een huiveringwekkend gewicht moet hebben! Hij verpletterde me alsof hij overbeladen was, en soms verscheen hij aan me in een of andere waanvoorstelling terwijl hij overhelde en instortte...

Vandaag is het zondag; de morgen breekt aan in een zware en vochtige mist; het gaat een van die warme dagen worden van deze herfsttijd die men hier de “Indian Summer” noemt. New-York gaat gebukt onder de slaperigheid van een zondag in Engeland en op de avenues hebben de elektrische automobielen afgesproken een rustpauze in de drukte in te lassen. Niets om te doen, de theaters liggen stil en pas morgen kan ik beginnen met het volgen van de repetities voor het stuk dat me in Amerika heeft gebracht. Maar in de buurt, vlakbij, is Central Park, dat ik ontdek vanuit mijn raam, met bomen die hun blaadjes al hebben verloren; daar ga ik dus heen, op zoek naar een beetje lucht en rust.