W londyńskiej dzielnicy SE26 przywykliśmy do luksusów: w końcu Kelly Brook i Jason Statham mieli tu dentystę pod nosem. Jednak kiedy Anouska Hempel postawiła obcas na spękanym betonie znajdującego się pod moim mieszkaniem parkingu trudno mi było powstrzymać się od myśli o publikowanych w „Picture Post” fotografiach królowej odwiedzającej rodziny, które ucierpiały w wyniku bombardowań podczas drugiej wojny światowej. Jej misją na mych skromnych przedmieściach jest jednak coś więcej niż tylko okazanie współczucia. Hempel – kobieta, która stworzyła hotel butikowy zanim określenie to weszło do powszechnego użycia – przyjechała, żeby dać mi informacje, o które zabija się połowa właścicieli nieruchomości w zachodnim świecie, sądząc po magazynach wnętrzarskich i pełnych emocji wpisach na forach w stylu „zrób to sam”: jak nadać zwykłemu mieszkaniu wygląd i atmosferę pięciogwiazdkowego apartamentu hotelowego, w którym noc kosztuje 750 funtów. Jak „zhempelizować“ w tym wypadku skromne mieszkanko w środkowej części trzypiętrowego wiktoriańskiego bliźniaka.

– Dasz radę – mówi, rzucając okiem na moją kuchnię. – Każdy by dał. Nie ma absolutnie żadnych powodów, żeby miało być inaczej. Tylko trzeba zachować ciągłość między pokojami. Należy konsekwentnie trzymać się pojedynczego pomysłu. – Zerka tęskno ponad schodami przeciwpożarowymi. – No i oczywiście należałoby kupić sąsiedni dom. – To chyba żart, myślę.

...

Warto jednak zatrzymać się na chwilę i zastanowić nad osobliwością tej idei. Pokój hotelowy to przestrzeń zapomnienia. Nie bylibyśmy zachwyceni, gdyby nosił on ślady poprzedniego lokatora, zwłaszcza że wielu ludzi korzysta z hoteli, żeby robić tam rzeczy, na które nie odważyliby się we własnym domu. Oczekujemy, że pokój hotelowy będzie tak dokładnie wyczyszczony, jak gdyby dopiero co wyciągnięto z łóżka trupa (zresztą czasami rzeczywiście tak bywa). Przestrzeń domu ucieleśnia natomiast odwrotną ideę: to skarbnica wspomnień. Historia jego mieszkańców przedstawiona w formie zdjęć na kominku, na ścianach... książek na półkach. Pokoje hotelowe zamienione w ludzi byłyby uśmiechniętymi pacjentami szpitali po lobotomii lub wiarygodnymi psychopatami.