A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Tipike e këtyre kohërave, të paktën në botën e zhvilluar, është fakti që njerëzit kërkojnë dëshpërimisht heshtjen dhe nuk mund ta gjejnë atë asgjëkundi. Ulërima e trafikut, zilet e pafund të telefonave, lajmërimet dixhitale në trena e autobuzë, gumëzhima e televizorëve, madje edhe në zyrat boshe, janë një goditje e shpërqëndrim që nuk ka mbarim. Rraca njerëzore po e sfilit vetveten me zhurmë e tani ka mall e kërkon për të kundërtën – qoftë në botën e egër, në oqeanin e gjërë ose në ndonjë strehë kushtuar qetësisë dhe përqëndrimit. Alan Korbin, një professor historie, shkruan nga streha e tij në Sorbonë, dhe Erling Kag, ekplorues Norvegjez, nga kujtimet e tij në vendet e shkreta të Antarktidës, ku ata të dy janë munduar të arratisen. E megjithatë, siç Z. Korbin thekson në librin “Një Histori e Heshtjes”, mbase nuk ka më shumë zhurmë se ç’kishte më pare. Përpara gomave pneumatike, rrugët e qyteteve të shurdhonin me zhurmat metalike të rrotave të karrocave dhe patkojve të kuajve ne kalldrëm. Përpara se njerëzit të izoloheshin vullnetarisht tek celularët, autobuzët dhe trenat gumëzhinin nga bisedat. Gazetashitësit nuk e mbyllnin punën e tyre thjesht me një deng gazetash memece, por ata I reklamonin me të madhe, ashtu siç bënin shitësit e qërshive, luleve dhe peshkut të freskët. Teatri dhe opera ishin një kaos brohorimash dhe duartrokitjesh. Madje dhe në fshat, fshatarët këndonin teksa rropateshin. Ata nuk këndojnë më tani. Çfarë ka ndryshuar nuk është niveli I zhurmës, për të cilën edhe shekujt e kaluar janë ankuar, por niveli I shpërqëndrimit, I cili zë hapësirën që mund të zaptojë heshtja. Dhe këtu shfaqet një tjetër paradox, sepse edhe në rastet kur heshtja zapton - në thellësitë e një pylli me pisha, në shkretëtirën boshe, në një dhomë të sapo liruar – shpeshherë ajo është më shumë e padëshiruar sesa e mirëpritur. Trishtimi zvarritet ngadalë; veshi instiktivisht mbërthehet në çdo gjë, qoftë kërcitja e zjarrit, cicërima e zogjve apo përshpëritja e gjetheve, çdo gjë që mund ta shpëtojë nga zbrazëtia e panjohur. Njerëzit e duan heshtjen, por jo aq shumë. |