Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.
Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.
Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.
That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | In de loop der jaren hebben de autoriteiten in New York, zonder daar veel ophef over te maken, het merendeel van de knoppen die ooit de voetgangerslichten in de stad bedienden, uitgeschakeld. Geautomatiseerde timers, besloten ze, werkten bijna altijd beter. In 2004 waren minder dan 750 van de 3.250 van dergelijke knoppen nog in werking. Het stadsbestuur verwijderde de niet-werkende knoppen echter niet, zodat talloze vingers tevergeefs op de knoppen bleven drukken. In eerste instantie overleefden de knoppen vanwege de verwijderingskosten. Maar toen bleek dat zelfs niet-werkende knoppen nut hebben. Voetgangers die op een knop drukken steken minder snel over voor de groene man verschijnt, zegt Tal Oron-Gilad van Ben-Gurion University of the Negev, in Israël. Na bestudering van het gedrag op oversteekplaatsen constateert ze dat mensen eerder aan een systeem gehoorzamen dat rekening schijnt te houden met hun input. Eytan Adar, een expert op het gebied van interactie tussen mens en computer aan de Universiteit van Michigan, Ann Arbor, zegt dat niet-werkende knoppen dit soort placebo-effecten produceren omdat mensen graag de indruk hebben controle te hebben over systemen die ze gebruiken. Dr. Adar merkt op dat zijn studenten vaak software ontwerpen met een klikbare "save" knop die geen andere rol heeft dan gebruikers, die zich er niet van bewust zijn dat hun toetsaanslagen toch al automatisch worden opgeslagen, gerust te stellen. Zie het, zegt hij, als een vleugje welwillende misleiding om de inherente kilte van de machinewereld tegen te gaan. Dat is één visie. Maar, in ieder geval bij oversteekplaatsen, kunnen placebo-knoppen ook een donkerdere kant hebben. Ralf Risser, hoofd van FACTUM, een Weens instituut dat psychologische factoren in verkeerssystemen bestudeert, is van mening dat nu voetgangers zich bewust zijn van hun bestaan, de daaruit voortvloeiende verontwaardiging over de misleiding nu zwaarder weegt dan de voordelen. |